Z dzieckiem w świat – rodzice małych dzieci za - Polska Szkola

10
Jak kształtować relacje z nauczycielami?
Pewnego dnia na spotkaniu z nauczycielką pod koniec roku usłyszałam (trzecia klasa
szkoły podstawowej): „Zastanawiam się, czy promować Pani syna do następnej klasy”.
Na moje przestraszone „Dlaczego?” nauczycielka opowiedziała, że chodzi o całkowitą
nieumiejętność rozumienia poleceń i niesamodzielność. Poprosiłam o przykład i usłyszałam,
że: „Kiedy każę dzieciom wyjąć podręczniki do języka polskiego, on nic nie
sprząta tylko kładzie nowe rzeczy na starych, co chwila coś mu spada i w ogóle sobie
nie radzi”. Upewniłam się, że Pani mówi tylko o wyjmowaniu podręczników, a nie mówi
o chowaniu poprzednich. Pani nie widziała takiej potrzeby, mój syn nie znał motywacji.
Może Pani chciała porównać różne podręczniki? Na szczęście dramatyczna diagnoza
nie sprawdziła się, syn poradził sobie nie tylko w następnej, czwartej klasie. Czasem
dzieci myślą inaczej niż nam – nauczycielom czy rodzicom – się wydaje.
Policzyłam, że w swoim rodzicielskim życiu miałam do czynienia co najmniej z setką nauczycieli.
Niektórzy z nich byli wybitnymi pedagogami, inni byli sympatyczni, jeszcze inni zaangażowani i pełni
entuzjazmu. Zdarzali się jednak tacy, z którymi prywatnie nie chciałabym zamienić kilku słów. Byli
nauczyciele bezradni, których chciałoby się pocieszać i wspierać, ale też i tacy, których się po prostu
bałam. Dlaczego to piszę? Bo przez 15 lat byłam też po drugiej stronie i jako nauczyciel spotykałam
się z rodzicami – myślę, że było ich co najmniej kilkuset. I też byli wśród nich entuzjaści, przyjaciele,
byli ludzie otwarci, byli bezradni, skrzywdzeni i krzywdzący, byli obojętni, oceniający i groźni.
Bliskie spotkania nauczycieli i rodziców, których łączy w pewnym sensie przypadek, bywają nieprzewidywalne
i trudne. Lecz jeśli chcemy, żeby nasze dzieci miały sprzyjające warunki do rozwoju,
nie mamy wyjścia – musimy nauczyć się współpracy niezależnie od osobistych relacji i preferencji.
Rodzice i nauczyciele siedzą (dosłownie) po różnych stronach stołu.
Role nauczycieli i rodziców są w strukturalnym konflikcie. Matka czy ojciec powinni być gotowi stawać
po stronie swojego dziecka, być emocjonalnie zaangażowani w jego sytuację. Mają prawo do
irracjonalności i zdecydowanie mniej może obchodzić ich cała klasa i jej interesy niż interesy własnego
dziecka.
71