Z dzieckiem w świat – rodzice małych dzieci za - Polska Szkola

Ważne jest, aby ten nowy etap był już od początku przyjemny dla dziecka! Najważniejsze są
zawsze pierwsze doświadczenia – jeśli dziecko zacznie dobrze, łatwiej mu będzie przełamywać
pojawiające się w przyszłości trudności. Przykre doświadczenia na starcie odbierają
energię i potem są trudne do odrobienia.
Rady, jak sobie radzić i jak ulżyć małemu dziecku, które zaczyna edukację, są w zasadzie
uniwersalne – i mogą się przydać też przy starcie do szkoły regularnej.
Jak pomagać w zmniejszaniu stresu?
Zacznijmy od siebie. Nasze doświadczenia z programami adaptacyjnymi wskazują, że stres
związany z początkiem szkoły dotyka też rodziców! Przypomnijcie sobie Wasze pierwsze dni
szkole. Jak się czuliście? Czego się baliście? Co było łatwe, a co trudne? Jakie były Wasze pierwsze
nauczycielki? Jak wspominacie pierwsze sukcesy i jakie były pierwsze niepowodzenia? Koniecznie
trzeba o tym porozmawiać w gronie dorosłych. Trzeba sprawdzić, czy nie przenosimy
nieświadomie swoich złych doświadczeń na dzieci. Czy nie mówimy „uważaj na starsze dzieci”,
dlatego, że sami sobie z tym nie radziliśmy? Czy nie naciskamy na dzieci, żeby we wszystkim
były najlepsze, bo sami mieliśmy takie doświadczenia? To ważne, żeby dzieci, które zaczynają
szkołę, mogły mieć wsparcie rodziców, a nie były obciążone ich lękami.
Rozmawiać. Rozmawiajcie z dzieckiem o szkole, zanim jeszcze rozpocznie chodzić na zajęcia.
Zapytajcie, jak sobie wyobraża życie w szkole. Zróbcie razem listę rzeczy, których chcielibyście
dowiedzieć się o szkole. Przygotujcie się na to, że dziecko może pytać „jak trafię do swojej klasy?”,
„co zrobię, jak zachce mi się do łazienki?”, „a co będzie, jak nie będę umiał odpowiedzieć
na pytanie nauczycielki?”, „a jak Pani mnie nie polubi?”, „z kim będę siedział?”. Każde pytanie
ma znaczenie. Dzieci mają prawo odczuwać niepokój, bo nie znają jeszcze siebie, nie wiedzą,
jak reagują na nowe sytuacje, i nie wiedzą, co będzie się działo. A więc rozmowy, o jakich myślę,
to bardziej pytanie, dopytywanie, uważne słuchanie dziecka, a nie mówienie. Przestrzegam
przed wmawianiem dzieciom, że nie mają racji, że przesadzają, że „będzie super” bez uważnego
wysłuchania, często nawet bardzo oryginalnych i dziwnych zastrzeżeń. Czasem pomaga,
jeśli jego starsze rodzeństwo lub koledzy opowiedzą o swoich niepokojach. Ale uważajcie, żeby
porady starszego eksperta nie przerodziły się w straszenie malucha.
67