Z dzieckiem w świat – rodzice małych dzieci za - Polska Szkola

7
Dzieci uczą się czytać i pisać
Przechowuję niektóre pierwsze opowiadania moich dzieci, gazety, które zrobiły w kilku
egzemplarzach, pracowicie je przepisując, żeby zwiększyć nakład, wierszowane życzenia
na dzień mamy, poematy na cześć świętego Mikołaja z dokładną listą prezentów.
Mam też w moich skarbach antynikotynową krucjatę mojej 6–letniej wówczas córki
skierowanej bezpośrednio do ojca. Składała się z kilkunastu miniplakacików rozmieszczonych
w przeróżnych, niespodziewanych miejscach – w lodówce, na lustrze w łazience,
w szufladzie, gdzie trzymane są słodycze, w portfelu. Każdy był inny i każdy mówił
o innym aspekcie szkodliwości palenia – o chorobie, o śmierci, o tęsknocie za czystym
powietrzem, o dzieciach, które cierpią. Jak można się domyślać, ani pisownia, ani poprawność
gramatyczna czy ortograficzna nie miały znaczenia. Wiele zresztą słów było
pomieszanych – zdarzały się słowa czy zdania pisane po angielsku z absolutnie własną
wersją pisowni, bardzo zresztą trudne do rozszyfrowania. Ale to były przekazy duszy
dziecka, uzewnętrznienie przeżyć i przemożna chęć zakomunikowania czegoś bardzo
ważnego. Teraz to skarb.
Pisanie i czytanie jest po coś! Dzięki temu, że piszemy, możemy wyrazić swoje myśli i przekazać
coś innym ludziom, nawet kiedy ich nie widzimy. To samo jest z czytaniem – przede wszystkim
służy komunikacji. A więc jeśli nasze dzieci piszą w jakimś celu, a nie tylko po to, żeby ćwiczyć
literki, te umiejętności rozwijają się łatwiej i bardziej zgodnie z potrzebami dzieci.
Dzieci, jeśli ich nie hamujemy, są niezwykle twórcze. Przeżywają wszystko bardzo głęboko
i w sposób zintegrowany. Kiedy już potrafią wyrazić to, co myślą i czują, co sobie wyobrażają
lub co przeżyły, używają do tego wszystkich środków komunikacji. Czy macie w domu komiksy
rysowane przez Wasze dzieci? Czy tworzą pamiętniki, piszą listy, zostawiają komunikaty, w których
rysunkom towarzyszą pierwsze, często nieprawidłowo napisane słowa? Zaczyna się zwykle
od podpisywania się własną literą, potem imieniem. Potem często pojawia się dedykacja („dla
mama. koham”), a potem już całe historie.
Dzieci wychowywane „na obczyźnie” bardzo często łączą, a właściwie mieszają dwa, czasem nawet
trzy języki. Jak już pisałam w rozdziale o dwujęzyczności, nie ma co się gniewać na to. Jest
to naturalny etap. Ortografia i kaligrafia nie mają znaczenia! Może nie jest to zgodne z metodyką
51