Stan wojenny

• grupa IV
„ZapomnieliÊmy o tym po prostu. OdwiedzaliÊmy babci´ z rzadka przywo˝àc jej niezb´dne wiktua∏y
oraz wymieniajàc nerwowe i chaotyczne poglàdy o smutnych wydarzeniach w kraju. Babcia by∏a
jeszcze bardziej ni˝ my wytràcona z równowagi. Wy∏àczono przecie˝ telefony i straci∏a jedynà mo˝liwoÊç
kontaktu z ludêmi. Ze wzgl´du na reumatyzm bowiem nie wychodzi∏a prawie wcale z domu.
Z bezsilnym wyrzutem spoglàda∏a na dwa przedmioty w pokoju. Na czarne pud∏o telefonu i klatk´,
w której siedzia∏ niemy kanarek. W zwiàzku z powy˝szym, nie mówiàc ju˝ o tym, czego zazna∏a
w przesz∏oÊci, babcia by∏a pesymistkà.
– Sowiet jest jak wà˝ – powiada∏a niby wró˝ka. – Obiecuje, obiecuje, a potem rzuca si´ znienacka
i dusi!
Przez ostatnie kilka dni nie odwiedzaliÊmy babci. A˝ wreszcie przywrócono ∏àcznoÊç telefonicznà
w naszym mieÊcie.
Pierwsza zadzwoni∏a babcia. Na poczàtku g∏os nagrany na taÊm´ poinformowa∏ jà monotonnie:
»Rozmowa kontrolowana, rozmowa kontrolowana«. Stropi∏a si´ nieco, ale przeczeka∏a ten refren i kiedy
ju˝ uzyska∏a po∏àczenie, zawo∏a∏a radoÊnie w s∏uchawk´:
– Wiecie, moi drodzy, kanarek zaÊpiewa∏!
W aparacie coÊ bekn´∏o i tym razem ˝ywy, surowy g∏os zwróci∏ si´ do babci: – Prosz´ nie szyfrowaç!
W przeciwnym razie wy∏àczymy telefon!
– Zwariowa∏! – oburzy∏a si´ babcia. – Przecie˝ mówi´ wyraênie: kanarek zaÊpiewa∏.
Ponownie coÊ bekn´∏o w aparacie i wy∏àczyli naprawd´.
Kr´ci∏a babcia cyfry na tarczy, stuka∏a s∏uchawkà w wide∏ki. Nic. G∏ucha cisza. Odci´li jà od Êwiata.
Tyle ˝e KubuÊ zaczà∏ Êpiewaç. To bardzo wiele jednak. WybraliÊmy si´ z babcià do Rady Narodowej.
MieliÊmy pismo z komitetu blokowego. O faktycznym istnieniu kanarka. Czekamy w kolejce. Du-
˝o petentów do pokoju kierownika. Babcia stoi cierpliwie, wsparta o dwie laski, i powiada:
– W Rosji ca∏à rewolucj´ prze˝y∏am, a potem czerwony terror i nigdy coÊ podobnego...
Próbujemy mitygowaç babci´. Oburza si´:
– Co tam! Cicho! Czekamy.
– Prosz´ nie szyfrowaç! – podnosi g∏os babcia.– Zwariowa∏!
– Ludzie si´ oglàdajà”.
(Kanarek)
• grupa V
„– Salceson dajà – powiedzia∏.
RzuciliÊmy si´ wszyscy do tamtego bufetu na gór´. Nim tam dobieg∏am, kolejka ciàgn´∏a si´ ju˝
przez ca∏y hall. Nawet ∏adny salceson. Âwie˝y. Znajoma piel´gniarka pokaza∏a. Po çwierç kilograma
sprzedawali. Jednak za∏ama∏am si´. Nie mia∏am zdrowia na takà kolejk´. Zresztà gdybym nawet czeka∏a,
to czy starczy dla mnie? Zrezygnowa∏am. Schodz´ powoli na dó∏. Mo˝e coÊ na mieÊcie zdob´d´.
W sklepie serowarskim. I zamiast zatrzymaç si´ na parterze, zesz∏am na dó∏. Tam pusto. Nikogo przy
ladzie. Ale w gablocie coÊ jest. Podchodz´. Patrz´. Kotlety.
– Co to jest? – pytam.
– Kotlety – odpowiada ta dama.
Kupi∏am dziesi´ç. Nie by∏o wcale limitu.
Min´ mia∏am dosyç zaskoczonà, bo wyjaÊni∏a z ˝yczliwym uÊmiechem:
– Dla stra˝ników zabrali tylko samà pasztetowà.
Taki szcz´Êliwy przypadek. Kotlety mi´sne, ale razem z kapustà i sma˝one. Oryginalne. Dosyç
smaczne. Odchodzi∏am od lady z zakupem, a tu ju˝ z góry biegli ludzie. Skoƒczy∏ si´ salceson. Rzucili
si´ do kotletów”.
(Bufet)
21
scenariusze lekcji