Stan wojenny

Nr 24
Relacja ks. Henryka Bolczyka o wydarzeniach 13–16 grudnia 1981 roku w Kopalni W´gla Kamiennego
„Wujek” w Katowicach
Nie dokoƒczyliÊmy ró˝aƒca. Zabrak∏o jednego „ZdrowaÊ”, pi´çdziesiàtego. Podobnie jak wczoraj,
po Mszy Êw., w momencie przemówienia osoby Êwieckiej, tak dzisiaj, po czterdziestym dziewiàtym
„ZdrowaÊ” rozleg∏ si´ g∏oÊny krzyk: – Ch∏opy, jadà! Zrobi∏o si´ zamieszanie. Ka˝dy szuka∏ wyjÊcia,
nie tyle aby uciec, ale – jak mi si´ wydawa∏o – aby dotrzeç do wyznaczonego miejsca obrony. Ju˝ wtedy
s∏ysza∏em tez´ obronnà górników, którà znali przedstawiciele milicji i wojska: wojsku nie b´dziemy
stawiaç oporu, ale przed milicjà zak∏adu b´dziemy broniç! Zrobi∏o si´ luêno w ∏aêni ∏aƒcuszkowej,
a moje myÊli dosta∏y przyspieszenia. [...] KtoÊ podszed∏ do mnie z propozycjà, abym si´ schroni∏ przed
ewentualnym atakiem. Pozwoli∏em si´ zaprowadziç do sàsiedniego pomieszczenia. [...] Po jakiejÊ
chwili dotar∏ do mnie g∏os odwo∏ujàcy fa∏szywy alarm. [...]
Tymczasem, po wyjÊciu ze „schronu” do ∏aêni, podesz∏o do mnie kilku górników wracajàcych z placu,
a jeden z nich – pami´tam jego sylwetk´ do dziÊ – kr´py, Êredniego wzrostu, z kosturem w r´ku –
dynamicznym g∏osem zwróci∏ si´ do mnie: – Ksiàdz nam obieca∏ absolucj´ generalnà. Nie zareagowa-
∏em zdziwieniem, bo rozgrzeszenie generalne i absolucja na godzin´ Êmierci by∏a realna w tych warunkach.
[...]
Teraz proszono mnie o absolucj´ generalnà, „ale nie tu, niech ksiàdz idzie z nami na zewnàtrz”. Wyszed∏em
z nimi, na plac. Dostrzeg∏em bia∏e wzniesienie, ukszta∏towane ze Êniegu i lodu, wskoczy∏em
na nie, spojrza∏em wokó∏ i mia∏em wra˝enie, ˝e jestem w greckim teatrze. Oni otaczali miejsce, na którym
znalaz∏ si´ ksiàdz, od którego spodziewajà si´ szczególnej ∏aski na trudne chwile ˝ycia. – Zosta-
∏em poproszony o udzielenie wam absolucji generalnej. Wyznajmy wiar´. „Wierz´ w Ciebie, Bo˝e ˝ywy”...
Wydawa∏o mi si´, ˝e nigdy dotàd nie s∏ysza∏em tak Êwiadomego, gromkiego, zgodnego skandowania
aktu wiary. – Wyraêmy naszà nadziej´, „Ufam Tobie, boÊ Ty wierny, wszechmocny i mi∏osierny.
Dasz mi grzechów odpuszczenie, ∏ask´ i wieczne zbawienie”. Wyznajmy mi∏oÊç Bogu. „Bo˝e,
choç Ci´ nie pojmuj´, jednak nad wszystko mi∏uj´, nad wszystko co jest stworzone, boÊ Ty dobro nieskoƒczone”.
Podziwia∏em ich pami´ç. – Akt ˝alu. „Ach ˝a∏uj´ za me z∏oÊci jedynie dla Twej mi∏oÊci,
bàdê mi∏oÊciw mnie grzesznemu, dla Ciebie odpuszczam bliêniemu. Jezu, kocham Ciebie”. – Jezu, kocham
Ciebie – powtórzyli. „Jezu, ufam Tobie”. – Jezu, ufam Tobie – znów powtórzyli. „Jezu, wybacz
mi ka˝dy grzech”. – Jezu, wybacz mi ka˝dy grzech. I nastàpi∏a formu∏a absolucji generalnej w j´zyku
∏aciƒskim, bo ∏atwiej mi by∏o przypomnieç sobie tekst wyuczony po Êwi´ceniach kap∏aƒskich. W takich
chwilach, pe∏nych napi´ç, trwalsza jest pami´ç pierwszych tekstów. Ego facultate mihi ab Apostolica
Sede tributa indulgentiam plenariam et remissionem omnium peccatorum vobis concedo et benedico
vos. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen.
Wszyscy rozchodzili si´ na stanowiska wyznaczone, a ja wolno opuszcza∏em kopalni´, jak zawsze
w asyÊcie górników.
èród∏o: Henryk Bolczyk, Krzy˝ nigdy nie umiera, Katowice 2001, s. 47–49.
59
wybór êróde∏