wystawa malarstwa, rysunku i grafiki - Dworek Białoprądnicki

Najlepsza rola
mêska
– Opowiedz Tomaszek, jak się kiedyś ucieszyłeś, gdy dziadziuś wrócił z pracy – zagadnął
Jasiek męża, gdy ten zmęczony po dyżurze zasiadł wygodnie na sofie. – Oj, chłopcze... Po
paru dniach spędzonych przez dziadziusia w pracy w szpitalu i w pogotowiu, gdy wreszcie
przyszedł do domu, z radości zacząłem biegać tak, że udało mi się złamać sobie obojczyk. –
I co było dalej – niecierpliwie dopytywał Jaś. – No, dalej to nie bardzo pamiętam, ale chyba
niewiele wyszło dziadziusiowi z upragnionego wypoczynku i wrócił do szpitala ze swoim
trzyletnim synkiem – czyli ze mną – po to, by sprawdzić co dokładnie sobie uszkodziłem.
– A wiecie, że ja mam podobny wyczyn na koncie – wtrąciłam się do rozmowy chłopaków. – Jak to
Mamiszon, nigdy nic takiego nie opowiadałaś – pisnęły dzieciaki. – Ha! Ja nawet mam na to trwały
dowód w postaci dyskretnej blizny na nosie – dodałam. Oczy naszych dzieci płonęły zainteresowaniem,
a one same koniecznie domagały się dokładnych oględzin nosa i pełnej relacji, jak doszło do jego
uszkodzenia. – Byłam chyba młodsza od trzyletniego Tomaszka – zaczęłam wspomnienia – gdy na
widok swojego tatusia, który wrócił z tygodniowej delegacji, w przypływie radości wystrzeliłam, jak
z procy i efektownie zjechałam po schodach. – Tak bzium po poręczy – próbowała doprecyzować
Julcia. – Nie, nie po poręczy ale nosem po stopniach schodów. – Ojej to musiało cię bardzo boleć
– stwierdziły zgodnie dzieciaki. – Na pewno bolało, nie pamiętam wszystkich szczegółów, ale
zapamiętałam coś dużo ważniejszego. Wtedy bardzo wyraźnie poczułam, że upadłam pod nogi
właściwego mężczyzny. Tatuś owinął mi krwawiącą głowę zimnym ręcznikiem, przytulił, powiedział,
że wszystko będzie dobrze i zawiózł na pogotowie. Do dzisiaj mam w sobie tamto przeświadczenie,
że nic złego nie może mi się stać. – Ja tego nie rozumiem – powiedziała Julcia. – Oj Julka! – dorzucił
Jasiek już lekko zniecierpliwiony – Mamiszon chciał tylko powiedzieć, że dziadek Jurek okazał wtedy
uczucie, bo dziecku tatuś jest potrzebny, do tego żeby okazywać miłość i żeby ono się czuło przy
nim bezpieczne.
Zrozumieć, kiedy mężczyzna w pełni świadomie uznaje swoją ojcowską rolę, jest tatusiom trudno.
Dla jednych będzie to wzruszenie, jakie towarzyszy informacji, że oto za dziewięć miesięcy pojawi
się nowy członek rodziny, innych rozczuli wspomnienie pierwszego spotkania z maluchem, pierwszy
uśmiech, jakim został obdarzony czy kilka samodzielnych kroków latorośli, która po tak karkołomnym
wyczynie wpada mu w przygotowane do uścisku ramiona. Jeszcze inny odczuje największą radość,
snując beztroskie pogawędki z trzy-, czterolatkiem, dla którego świat jest taki piękny, ciekawy
i tajemniczy. Jeszcze inny tatuś odnajdzie się dopiero w jakiejś wspólnej pasji, którą dzielić będzie
z dorastającym nastolatkiem. Zdarzają się również ojcowie, dla których dopiero intelektualnie
dopasowany partner, jakiego odnajdują po latach w swoim dorosłym synu lub córce, staje się
obiektem ojcowskiego zainteresowania.
Powszechnie uważa się, że zaangażowanie ojca w dziecięcy świat od urodzenia dziecka wyposaża
je w specyficzny kapitał emocjonalny. Dziecko przewijane, kąpane, przytulane przez tatę, kiedyś
w przyszłości ma szansę utrwalić z nim bliską więź emocjonalną, a ponadto dopieszczonemu przez
ojca maluchowi łatwiej jest wchodzić w relacje z innymi osobami. Aktywny w okresie niemowlęcym
tata stanowi nieocenione wsparcie dla matki, niejednokrotnie przytłoczonej nowymi obowiązkami,
zmęczonej codziennością czy po prostu niewyspanej. Przejęcie przez ojca pewnych podstawowych
czynności opiekuńczych czy pielęgnacyjnych związanych z dzieckiem pomaga w konstruktywny
sposób przejść parze rodziców przez trudny okres rodzicielskich początków. Świadome działanie ojca
i matki dla dobra ich potomstwa wytwarza stabilną relację opartą na bazie trójkąta równobocznego.
Jest to trójkąt, w którym każdy z elementów składowych jest równie ważny i wartościowy. Ten
fundament pozwala na dalsze, konstruktywne działania, nie tylko w obszarze partnerów, ale również
na poziomie relacji ojciec – dziecko. Ojciec, który nie został przez matkę wykluczony z życia rodziny
44 lato 2012
sylwia gach
Absolwentka pedagogiki
Uniwersytetu
Jagiellońskiego oraz
podyplomowych studiów
dziennikarskich. Pracuje
w Dziale Imprez Dworku
Białoprądnickiego.
Powszechnie uważa
się, że zaangażowanie
ojca w dziecięcy świat
od urodzenia dziecka
wyposaża je w specyficzny
kapitał emocjonalny.