wystawa malarstwa, rysunku i grafiki - Dworek Białoprądnicki

swoje miejsca, a ostatni z wychodzących artystów zgasi światło, na naszej małej, przytulnej, gościnnej
i ukochanej scenie zapanuje ciemność i cisza... A zresztą, kto wie, co rzeczywiście będzie się działo
w naszym opuszczonym teatrze? Na półkach, wieszakach, w torbach i pojemnikach leżą obok siebie
lalki, rekwizyty, a także poduszki, z których chętnie korzystają nasi najmłodsi widzowie, siadając na nich
podczas granych przedstawień jak najbliżej sceny. Lalki z różnych spektakli! Czy znają się nawzajem?
Rozmawiają ze sobą? A jeśli tak, to o czym? Czy Panieneczka z pudełeczka szepcze coś na ucho
Strachowi Polnemu, a Królewicz, który jest tkaczem dywanów, znajduje wspólny temat z Diabłem
Chruścielem? Czy Rzep dogada się z Rybakiem, któremu udało się wykiwać głupiego Diabła?
Może Janko Muzykant z aniołami koncertuje w niebiańskiej filharmonii? A Muzykanci z Bremy? Czy
umilają tę wakacyjną, przymusową ciszę swoim przyjaciołom z lalkowego świata, śpiewając szlagiery
w hiszpańskich rytmach? Bardzo chciałbym kiedyś poznać tajemnice parawanowego skarbca, który
mieści wszystkie lalki i scenografie. Ale wiem, że to nie możliwe. I niech tak już pozostanie...
Wiem z rozmów z aktorami, że wszystkim, przez wakacyjne miesiące, zabraknie parawanowych
spotkań w naszym „teatralnym gniazdku”, mieszczącym się w Zajeździe Kościuszkowskim, do którego
wprowadziliśmy się dokładnie pięć lat temu: 8 czerwca 2007 roku. Dostaliśmy je w prezencie od
Dyrekcji Centrum Kultury Dworek Białoprądnicki na jubileusz dziesięciolecia „Parawanu”. Wiem,
że będziemy tęsknić za wyczernioną salą o specyficznym klimacie i zapachu. Za przytulną i nieco
ciasną garderobą z lustrami, czajnikiem zawsze gotowym do zagotowania wody, niezbędnej do
zaparzenia herbaty – cudownego napoju teatralnych artystów! Bez jej wypicia nie jest ważny żaden
spektakl, nie może odbyć się żadna próba. Będziemy tęsknić za naszymi najmłodszymi, wiernymi
Widzami, których radosne buzie widzimy podczas spektakli, za szczerymi oklaskami i gorącymi
komentarzami dziecięcej publiczności, które dobiegają z widowni na prawie każdym przedstawieniu,
za bohaterami naszych spektakli. Każdy z nas ma swoje ulubione przedstawienie, role, do których jest
bardzo przywiązany, lalki, którym przekazujemy nasze myśli, głosy, osobowość. Dzielimy się z nimi,
a właściwie narzucamy im swoją aktorską duszę. Nie jest przecież tajemnicą, że prawie każdy lalkarz
„sprzedaje własną duszę” animowanej i kreowanej postaci z bajki. No bo jakże inaczej przekonać
widza, że mój bohater tak naprawdę jest mną? Że utożsamiam się z jego sceniczną osobowością,
jego wszystkimi wadami i zaletami. Autorzy bajek i scenarzyści nakreślają zazwyczaj bardzo dokładnie
cechy granych przez aktorów postaci. Nie wszyscy bohaterowie lalkowych przedstawień są dobrzy,
wspaniali, piękni. Co ma zrobić aktor, kiedy reżyser każe mu zagrać złą postać? Zbója, skąpca,
złodzieja, kłamcę, postać brzydką w formie i o nieprzyjemnym wyglądzie? Doświadczony i sprawny
aktor nie ma zazwyczaj trudności zagrania złego charakteru. Wkłada w taką postać tyle samo talentu
i wysiłku, jak i w dobrą Księżniczkę czy pięknego Królewicza. Są aktorzy, którzy nawet wolą grać
złych bohaterów, tak zwane szwaccharaktery. Twierdzą, że łatwiej jest znaleźć bardziej przekonujące
środki wyrazu, tworząc postać, której widz nie powinien polubić. Mają na to swoje sposoby, sekrety
aktorskiej profesji.
Ja, na całe szczęście, nie mam takich problemów. Aktorska profesja jest dla mnie zamknięta na zawsze,
chociaż przyznać muszę, że kiedyś marzyłem o roli Hamleta, stając w latach 60. ubiegłego wieku
przed szanowną Komisją Egzaminacyjną Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. I chociaż
bardzo kibicowała mi w tym niezapomniana pani profesor Halina Gallowa, która przygotowywała
mnie do egzaminu, odpadłem już w pierwszym etapie. Los jednak wynagrodził mi to niepowodzenie,
dając, mimo wszystko, szansę wystąpienia w spektaklu Williama Shakespeare’a Hamlet. Miało to
miejsce na deskach Teatru Rozmaitości w Krakowie, podczas premiery Hamleta w reżyserii Jerzego
Wróblewskiego, 2 grudnia 1967 roku. Tytułowego bohatera grał młodziutki i świetnie zapowiadający
się Zdzisław Wardejn, któremu, w roli Ofelii, partnerowała Elżbieta Karkoszka. W zachowanym
programie z tamtej premiery, okraszonym autografami wspaniałych aktorów, wśród wykonawców
jest i moje nazwisko, a dokładnie napisano tak: Antoni Mleczko – aktor V, flecista. Ech, łza się w oku
kręci....
Wakacje to czas odpoczynku dla bohaterów teatralnych spektakli. I proszę mi wierzyć na słowo,
że nikt z zespołu Teatru „Parawan” nie będzie nawet próbował zakłócić im spokoju. Ale wakacyjna
przerwa wcale nie zwalnia twórców Teatru z planowania i myślenia o... powakacyjnym czasie.
Kalendarze każdego dnia gubią kolejną zapisaną kartkę, stają się coraz cieńsze. I ani się obejrzymy,
kiedy znów pojawi się w nich wrzesień, co uświadomi nam, że pora rozpocząć kolejny sezon! Nowy
sezon to dla każdego zespołu teatralnego nowe wyzwanie twórcze. Nowe plany, obowiązki, a także
marzenia o nowych premierach, wspaniałych rolach, pięknych scenografiach, lalkach, muzyce. O tym
wszystkim, co składa się na bajkowy, pełen tajemnic i niespodzianek Świat Zaczarowanych Lalek.
42 lato 2012