wystawa malarstwa, rysunku i grafiki - Dworek Białoprądnicki

Wróćmy na trasę, przejechałeś północne stany, i co było dalej?
Dojechałem do Kanady, do mojego drugiego przyjaciela, który mieszka w Toronto – tego,
o którym już opowiadałem. Tutaj muszę zrobić dygresję. Mój ojciec urodził się w Kanadzie w 1917
roku, w prowincjonalnym miasteczku niedaleko Toronto. Odszukałem to miasteczko i katolicki
kościół, w którym ojciec był ochrzczony. Poszedłem do kościoła i dostałem prawie stuletnie księgi,
w których odnalazłem metrykę i świadectwo chrztu mojego ojca.
Ale przecież twój dziadek mieszkał koło Dąbrowy Tarnowskiej, a to jest niedaleko Zalipia,
skąd pochodzi mój tata, pamiętam, że kiedyś o tym rozmawialiśmy, skąd nagle Kanada?
Tak, wszystko się zgadza. Moi dziadkowie wyemigrowali do Kanady „za chlebem”. Zarobili trochę
pieniędzy, urodzili dwójkę dzieci i wrócili po siedmiu czy ośmiu latach w rodzinne strony.
Dokąd pojechałeś z Toronto?
Przez Niagarę, stany Nowy Jork i Massachusetts dojechałem do Bostonu, czyli na drugi kraniec
Ameryki. Potem przez Long Island (tu odwiedziłem bar, w którym wcześniej pracował Jasiek),
wschodnim wybrzeżem na Florydę i wzdłuż Zatoki Meksykańskiej do Nowego Orleanu.
Wspominałeś mi kiedyś, że odnalazłeś w Stanach grób wujka. Czy to było podczas tej
podróży, czy może coś pomyliłam?
Wszystko się zgadza. Było to podczas tej pierwszej podróży po Stanach, ale zanim dojechałem do
Nowego Orleanu. Wiedziałem, że w Rochester, w stanie Nowy Jork, znajduje się grób mojego
wujka, żołnierza Armii Andersa. Postanowiłem go odnaleźć
Ktoś wcześniej odwiedził to miejsce?
Nie, nikt z mojej rodziny nie był tam wcześniej. Ja też nie miałem pewności, czy mi się uda, ale
bardzo sprawnie działa tam system odszukiwania grobów. Wystarczy wstukać nazwisko i dostaje
się bardzo dokładną mapę terenu. Wujek jest pochowany w wojskowej części cmentarza. Gdy
w końcu znalazłem płytę z jego nazwiskiem, uświadomiłem sobie, że jest 11 listopada.
Planowałeś tak uczcić to święto?
Nie, w ogóle nie zdawałem sobie z tego sprawy – w drodze kalendarz nie jest potrzebny –
dopiero stojąc nad tym grobem, zdałem sobie sprawę co to za dzień. I teraz ci się do czegoś
przyznam…
Słucham.
…dokonałem pierwszego w życiu świętokradztwa. Zabrałem z jakiegoś grobu flagę amerykańską
– było ich tam mnóstwo – i z jej strzępów zrobiłem biało-czerwoną. Musiałem to jakoś uczcić.
5.
Do Nowego Orleanu przyjechałeś już po huraganie Katrina?
Tak, to było 3 miesiące po Katrinie, ale widok był wciąż przerażający. Wszystko było totalnie
zdewastowane. Jechałem kilkanaście kilometrów zanim dotarłem do centrum. Kompletnie puste,
niemal wyburzone miasto, nie było samochodów, ludzi…
To musiało być przygnębiające?
Nawet nie wiesz jak bardzo, ale na szczęście w centrum miasta działały trzy hotele. Wybrałem
najtańszy, choć i tak był dla mnie bardzo drogi, ale nie miałem wyjścia, musiałem odpocząć.
Wieczorem wyszedłem na miasto. Doszedłem do najbliższego rogu i usłyszałem muzykę. Głośną
muzykę, gwar, rozmowy, światła. I to było Bourbon Street!
Bourbon Street? Ulica, o której śpiewał Sting?
Księżyc nad Bourbon Street, to o tym miejscu. Ja miałem wrażenie, że jest to jedyna ulica w mieście,
która „działała”, jakby się nic nie stało. Puby, bary, a w każdym żywa muzyka. To było jak déjà vu
– wszystko wyniszczone i tylko jeden fragment ocalony. To było niezwykłe. Wcześniej włóczyłem
się po tym zrujnowanym mieście, spotykałem ludzi próbujących porządkować domy. W zasadzie
usuwać rzeczy, bo tam nie było nic do odzyskania, wszystko było zalane, zdewastowane,
zniszczone. I nagle ta muzyka na Bourbon Street… takich momentów się nie zapomina.
6.
Z nowego Orleanu pojechałeś do Meksyku?
Tak, przejechałem Teksas i do Meksyku wjechałem od strony Zatoki Meksykańskiej. Zatrzymałem
się w Mexico City, a stamtąd pojechałem nad Morze Karaibskie, by w jednym z meksykańskich
miasteczek spędzić niezapomniane Boże Narodzenie, a potem Sylwestra.
16 lato 2012
Indie, Pushkar
Indie, Jodhpur
Indie, mieszkańcy Gujaratu