W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

— Widziałem.
— Nie tyś go zaklął, by się nam ukazał?
— Nie.
— Spotka nas jakieś nieszczęście, gdyż ci głupcy nie zdołali węża zabić!
— Spotka was szubienica.
— Milcz. Czy twój ojciec jest czarownikiem?
— Jest — odpowiedział bez wahania Staś zrozumiawszy w jednej chwili, że ci
dzicy i przesądni ludzie uważają ukazanie się płaza za złą wróżbę i za zapowiedź, że
ucieczka im się nie uda.
— To więc twój ojciec nam go zesłał — odpowiedział Idrys — ale powinien
zrozumieć, że za jego czary możemy się pomścić na tobie.
— Nic mi nie zrobicie, gdyż przypłaciliby za moją krzywdę synowie Fatmy.
— I to już zrozumiałeś? Ale pamiętaj, że gdyby nie ja, byłbyś spłynął krwią pod
korbaczem Gebhra — ty i mała bint także.
— Wstawię się też tylko za tobą, a Gebhr pójdzie na powróz.
Na to Idrys popatrzył na niego przez chwilę jakby ze zdziwieniem i rzekł:
— Życie nasze nie jest jeszcze w twoich rękach, a ty przemawiasz już do nas jak
nasz pan…
Po chwili zaś dodał:
— Dziwny z ciebie uled (chłopiec) i takiego jeszcze nie widziałem. Byłem dotychczas
dobry dla was, lecz ty się miarkuj i nie groź.
— Bóg karze zdradę — odpowiedział Staś.
Było jednak rzeczą widoczną, że pewność, z jaką mówił chłopak, w połączeniu ze
złą wróżbą pod postacią węża, który zdołał umknąć, zaniepokoiła w wysokim stopniu
Idrysa. Siadłszy już na wielbłąda powtórzył kilkakrotnie: „Tak! ja byłem dla was
dobry!”, jakby na wszelki wypadek chciał wrazić to Stasiowi w pamięć, a następnie
zaczął przesuwać ziarnka różańca wyrobione ze skorupy orzecha dum i modlić się.
Koło godziny drugiej po południu upał, mimo iż pora była zimowa, uczynił się
niezwykły. Na niebie nie było żadnej chmurki, ale krańce widnokręgu poszarzały.
Nad karawaną unosiło się kilka sępów, których rozpostarte szeroko skrzydła rzucały
ruchome, czarne cienie na płowe piaski. W rozpalonym powietrzu czuć było jakby
swąd. Wielbłądy nie przestając pędzić poczęły dziwnie chrząkać. Jeden z Beduinów
zbliżył się do Idrysa.
— Zanosi się na coś niedobrego — rzekł.
— Co myślisz? — zapytał Sudańczyk.
— Złe duchy zbudziły wiatr śpiący na zachodzie pustyni, a ów wstał z piasków
i bieży ku nam.
Idrys podniósł się nieco na siodle, popatrzył w dal i odpowiedział:
— Tak jest. Idzie z zachodu i południa, ale on nie bywa tak wściekły jak khmasin²⁸.
— Trzy lata temu zasypał jednak koło Abu-Hamel całą karawanę, a odwiał ją
dopiero zeszłej zimy. Ualla! Może mieć dosyć siły, by pozatykać nozdrza wielbłądów
i wysuszyć wodę w workach.
— Trzeba pędzić, by zawadził nas jednym tylko skrzydłem.
— Lecimy mu w oczy i nie potrafimy go ominąć.
— Im prędzej przyjdzie, tym prędzej przewieje.
To rzekłszy Idrys uderzył wielbłąda korbaczem, a za jego przykładem poszli inni.
Przez jakiś czas słychać było tylko tępe razy grubych batów, podobne do klaskania
²⁸����sin — wiatr również południowo-zachodni, wiejący tylko na wiosnę.
������ ����������� W pustyni i w puszczy 34
Obyczaje
Wiatr