W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

— Te sępy — rzekł — które objedzą ciało z naszych kości, może nie wylęgły
się jeszcze. Wiemy, co nam grozi, aleśmy nie dzieci, i pustynię znamy od dawna. Ci
ludzie (tu wskazał na Beduinów) byli wiele razy w Berberze i wiedzą o takich drogach,
którymi biegają tylko gazele. Tam nikt nas nie znajdzie i nikt nie będzie ścigał.
Musimy zaiste skręcać po wodę do Bahr-el-Jussef, a później do Nilu, ale będziemy
to czynili w nocy. Czy myślicie przy tym, że nad rzeką nie ma ukrytych przyjaciół
Mahdiego? A ja ci powiem, że im dalej na południe, tym ich więcej, że i całe pokolenia,
i ich szejkowie czekają tylko pory sposobnej, by chwycić za miecze w obronie
prawdziwej wiary. Ci sami dostarczą wody, jadła, wielbłądów — i zmylą pogoń. Zaprawdę
wiemy, że do Mahdiego daleko, ale wiemy i to także, że każdy dzień przybliży
nas do owczej skóry, na której święty prorok klęka do modlitw.
— Bismillach! — zakrzyknęli po raz trzeci towarzysze.
I widać było, że powaga Idrysa wzrosła pomiędzy nimi znacznie. Staś zrozumiał,
że wszystko stracone, więc chcąc przynajmniej uchronić Nel od złości Sudańczyków
rzekł:
— Po sześciu godzinach mała panienka dojechała ledwie żywa. Jakże możecie
myśleć, że ona wytrzyma taką drogę? Jeśli zaś umrze, to i ja umrę, a wówczas z czym
przyjedziecie do Mahdiego?
Teraz Idrys nie znalazł odpowiedzi, co widząc Staś tak mówił dalej:
— …I jak was przyjmie Mahdi i Smain, gdy się dowiedzą, że za waszą głupotę
Fatma i jej dzieci przypłacić muszą życiem?
Lecz Sudańczyk opamiętał się już i odpowiedział:
— Widziałem jak chwyciłeś za gardziel Gebhra. Na Allacha, tyś jest lwie szczenię
i nie umrzesz, a ona…
Tu popatrzył na główkę śpiącej Nel, opartą na kolanach starej Dinah, i dokończył
jakimś dziwnie łagodnym głosem:
— Jej uwijemy na garbie wielbłąda gniazdko jak ptaszkowi, aby wcale nie czuła
zmęczenia i mogła spać w drodze równie spokojnie, jak śpi teraz.
To powiedziawszy podszedł ku wielbłądowi i wraz z Beduinami począł na grzbiecie
najlepszego z dromaderów mościć siedzenie dla dziewczynki. Gadali przy tym dużo
i sprzeczali się trochę, ale wreszcie za pomocą powrozów, koców oraz bambusowych
drążków urządzili coś w rodzaju głębokiego, nieruchomego kosza, w którym Nel
mogła siedzieć lub leżeć, lecz z którego nie mogła spaść. Nad tym siedzeniem, tak
obszernym, że i Dinah mogła się w nim pomieścić, rozpięli płócienny daszek.
— Oto widzisz — rzekł Idrys do Stasia — jaja przepiórki nie potłukłyby się
w tych wojłokach. Stara niewiasta pojedzie z panienką, aby jej służyć i we dnie,
i w nocy… Ty siądziesz ze mną, ale możesz jechać przy niej i czuwać nad nią.
Staś był rad, że uzyskał choć tyle. Zastanowiwszy się nad położeniem, doszedł
do przekonania, że najprawdopodobniej złapią ich, zanim dojadą do pierwszej katarakty,
i ta myśl dodała mu otuchy. Tymczasem chciało mu się przede wszystkim
spać, obiecywał więc sobie, że przywiąże się jakimś powrozem do siodła i ponieważ
nie będzie musiał podtrzymywać Nel, zaśnie na kilka godzin.
Noc czyniła się już bledsza i szakale przestały skomleć wśród wąwozów. Karawana
miała zaraz wyruszyć, ale Sudańczycy spostrzegłszy brzask udali się za odległą o kilka
kroków skałę i tam, zgodnie z przepisami Koranu, poczęli ranne obmywania, używając
jednakże piasku zamiast wody, której pragnęli zaoszczędzić. Następnie zabrzmiały
ich głosy odmawiające soubhg, czyli pierwszą poranną modlitwę. Wśród głębokiej
ciszy słychać było wyraźnie ich słowa: „W imię litościwego i miłosiernego Boga.
Chwała niech będzie Panu, władcy świata, litościwemu i miłosiernemu w dniu sądu.
Ciebie wielbimy i wyznawamy, Ciebie błagamy o pomoc. Prowadź nas po drodze
������ ����������� W pustyni i w puszczy 30