W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

jest małym chłopcem, z którym każdy może zrobić, co zechce — i że oto pędzi
wbrew woli na wielbłądzie dlatego tylko, że tego wielbłąda pogania z tyłu półdziki
Sudańczyk. Czuł się tym okropnie upokorzony, a nie widział żadnego sposobu oporu.
Musiał przyznać sam przed sobą, że się po prostu boi — i tych ludzi, i tej pustyni,
i tego, co ich oboje z Nel może spotkać. Obiecywał jednak szczerze nie tylko jej, ale
i sobie, że będzie nad nią czuwał i bronił jej, choćby kosztem własnego życia.
Nel, zmęczona płaczem i szaloną jazdą, trwającą już od sześciu godzin, poczęła
wreszcie drzemać, a chwilami i zasypiać zupełnie. Staś wiedząc, że kto spadnie z cwałującego
wielbłąda, może się zabić na miejscu, przywiązał ją do siebie sznurem, który
znalazł na siodle. Lecz po niejakim czasie wydało mu się, że pęd wielbłądów staje
się mniej szybki, chociaż leciały teraz przez gładkie i miękkie piaski. W oddali widać
było majaczące wzgórza, zaś na równinie rozpoczęły się zwykłe na pustyni nocne
ułudy. Księżyc świecił na niebie coraz bledziej, a tymczasem przed nimi pojawiały
się pełznące nisko, dziwne, różowe obłoki, zupełnie przezrocze, utkane tylko ze
światła. Tworzyły się one nie wiadomo dlaczego i posuwały się naprzód, jakby popychane
lekkim wiatrem. Staś widział, jak burnusy Beduinów i wielbłądy różowiały
nagle, wjechawszy w te oświecone przestrzenie, a następnie całą karawanę ogarniał
delikatny, różowy blask. Czasem obłoki przybierały barwę błękitnawą i tak było aż
do wzgórz.
Przy wzgórzach bieg wielbłądów zwolnił jeszcze bardziej. Naokół widać było teraz
skały sterczące z piaszczystych kopców lub porozrzucane wśród osypisk w dzikim
nieładzie. Grunt stawał się kamienisty. Przebyli kilka wgłębień zasianych kamieniami
i podobnych do wyschłych łożysk rzek. Chwilami drogę tamowały im wąwozy, które
musieli objeżdżać. Zwierzęta poczęły stąpać ostrożnie, przebierając jakby w tańcu nogami
wśród suchych i twardych kęp utworzonych przez róże jerychońskie, którymi
osypiska i skały pokryte były obficie. Raz w raz któryś wielbłąd potknął się i widoczne
było, że należy im dać wypoczynek.
Jakoż Beduini zatrzymali się w zapadłym wąwozie i zsunąwszy się z siodeł, zabrali
się do rozwiązywania juków. Idrys i Gebhr poszli za ich przykładem. Poczęto
opatrywać wielbłądy, rozluźniać popręgi, zdejmować zapasy żywności i wyszukiwać
płaskich kamieni na założenie ogniska. Drzewa suchego ani suchego nawozu, którym
posługują się Arabowie, nie było, ale Chamis, syn Chadigiego, nazrywał róż
jerychońskich i ułożył z nich spory stos, który zapalił. Przez czas jakiś, gdy Sudańczycy
zajęci byli wielbłądami, Staś, Nel i jej piastunka, stara Dinah, znaleźli się razem,
w odosobnieniu. Lecz Dinah była bardziej jeszcze przerażona od dzieci i nie mogła
słowa przemówić. Owinęła tylko Nel w ciepły pled i siadłszy koło niej na ziemi, poczęła
z jękiem całować jej rączki. Staś natychmiast zapytał Chamisa, co znaczy to
wszystko, co się stało, ale ów śmiejąc się ukazał mu tylko swe białe zęby i poszedł
zbierać w dalszym ciągu róże jerychońskie. Zapytany następnie Idrys odpowiedział
jednym słowem: „zobaczysz” — i pogroził mu palcem. Gdy wreszcie zabłysło ognisko
z róż, które więcej tliły się, niż płonęły, otoczyli je wszyscy kołem, prócz Gebhra,
który został jeszcze przy wielbłądach, i poczęli jeść placki z kukurydzy oraz suszone
baranie i kozie mięso. Dzieci, wygłodzone przez długą drogę, jadły również, choć Nel
kleiły się jednocześnie oczy ze snu. Ale tymczasem w mdłym świetle ogniska pojawił
się ciemnoskóry Gebhr i połyskując oczyma podniósł w górę dwie małe jasne
rękawiczki i zapytał:
— Czyje to?
— Moje — odpowiedziała sennym i zmęczonym głosem Nel.
— Twoje, mała żmijo? — syknął przez zaciśnięte zęby Sudańczyk — To znaczysz
drogę dlatego, by twój ojciec wiedział, którędy nas ścigać?
������ ����������� W pustyni i w puszczy 26