W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

Jakoż dopiero na tej stacji zaczęła się odsłaniać straszliwa prawda.
Zawiadowca, ten sam zaspany w ciemnych okularach i czerwonym fezie Egipcjanin,
opowiedział im, że widział chłopca około lat czternastu i ośmioletnią dziewczynkę
z niemłodą Murzynką, którzy pojechali na pustynię. Nie pamięta, czy wielbłądów
było razem osiem, czy dziewięć, ale zauważył, że jeden objuczony był jak do dalekiej
drogi, a dwaj Beduini mieli także duże juki przy siodłach; przypomina też sobie, że
gdy przypatrywał się karawanie, jeden z wielbłądników, Sudańczyk, rzekł mu, że to
są dzieci Anglików, którzy przedtem pojechali do Wadi-Rajan.
— Czy ci Anglicy wrócili? — zapytał pan Tarkowski.
— Tak jest. Wrócili jeszcze wczoraj z dwoma zabitymi wilkami — odpowiedział
zawiadowca — i zdziwiło mnie to nawet, że nie wracają razem z dziećmi. Ale nie
pytałem ich o powód, gdyż to do mnie nie należy.
To powiedziawszy odszedł do swoich obowiązków.
Podczas tego opowiadania twarz pana Rawlisona stała się biała jak papier. Patrząc
błędnym wzrokiem na przyjaciela zdjął kapelusz, podniósł dłoń do spotniałego czoła
i zachwiał się, jakby miał upaść.
— Rawlison, bądź mężczyzną! — zawołał pan Tarkowski. — Dzieci nasze porwane.
Trzeba je ratować.
— Nel! Nel! — powtarzał nieszczęsny Anglik. — Nel i Staś! To nie Stasia wina.
Zwabiono tu oboje podstępnie i porwano. Kto wie — dlaczego. Może dla okupu.
Chamis jest niezawodnie w spisku. Idrys i Gebhr także.
Tu przypomniał sobie, co mówiła Fatma, że obaj Sudańczycy należą do pokolenia
Dangalów, w którym urodził się Mahdi, i że z tegoż pokolenia pochodzi Chadigi,
ojciec Chamisa. Na to wspomnienie serce zamarło mu na chwilę w piersiach, zrozumiał
bowiem, że dzieci mogły być porwane nie dla okupu, ale dla zamiany na rodzinę
Smaina.
Ale co z nimi zrobią współplemieńcy złowrogiego proroka? Skryć się na pustyni
lub gdzieś nad brzegiem Nilu nie mogą, bo na pustyni pomarliby wszyscy z głodu
i pragnienia, a nad Nilem złapano by ich z pewnością. Chyba więc zbiegną z dziećmi
aż do Mahdiego.
I ta myśl napełniła pana Tarkowskiego przerażeniem, ale energiczny eksżołnierz
prędko przyszedł do siebie i począł przebiegać myślą wszystko, co się stało, a jednocześnie
szukał środków ratunku.
„Fatma — rozumował — nie miała powodu mścić się ani nad nami, ani nad
naszymi dziećmi, jeżeli więc zostały porwane, to widocznie dlatego, aby wydać je
w ręce Smaina. W żadnym razie śmierć im nie grozi. I to jest szczęście w nieszczęściu,
ale natomiast czeka je straszna droga, która może być dla nich zgubną.”
I natychmiast podzielił się tymi myślami z przyjacielem, po czym tak mówił:
— Idrys i Gebhr, jako dzicy i głupi ludzie, wyobrażają sobie, że zastępy Mahdiego
są już niedaleko, a tymczasem Chartum, do którego Mahdi dotarł, leży stąd o dwa
tysiące kilometrów. Tę drogę muszą przebyć wzdłuż Nilu i nie oddalać się od niego,
gdyż inaczej wielbłądy i ludzie popadaliby z pragnienia. Jedź natychmiast do Kairu
i żądaj od chedywa, by wysłano depesze do wszystkich posterunków wojskowych i by
urządzono pościg na prawo i lewo wzdłuż rzeki. Szejkom przybrzeżnym przyrzecz za
schwytanie zbiegów wielką nagrodę. Po wsiach niech zatrzymują wszystkich, którzy
się zbliżą po wodę. W ten sposób Idrys i Gebhr muszą wpaść w ręce władzy, a my
odzyskamy dzieci.
Pan Rawlison odzyskał już zimną krew.
— Jadę — rzekł. — Te łotry zapomniały, że armia angielska Wolseleya śpiesząca
na pomoc Gordonowi jest już w drodze i że odetnie ich od Mahdiego. Nie umkną.
������ ����������� W pustyni i w puszczy 24