W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

— Stój! — krzyknął z całej siły, zwracając się do Gebhra.
— Ouskout (milcz)! — zawył w odpowiedzi Sudańczyk.
I pędzili dalej.
Noc zapada w Egipcie koło godziny szóstej, więc zorze wkrótce zgasły, a po pew-
nym czasie na niebo wytoczył się wielki, czerwony od blasku zórz księżyc i rozświecił
pustynię łagodnym światłem.
W ciszy słychać było tylko zziajany oddech wielbłądów i głuche, szybkie uderzenia
ich nóg o piasek, a czasem świst batów. Nel była już tak znużona, że Staś musiał
podtrzymywać ją na siodle. Co chwila zapytywała, czy prędko dojadą, i widocznie
krzepiła ją tylko nadzieja rychłego zobaczenia ojca. Ale na próżno rozglądali się oboje
dokoła. Upłynęła godzina, potem druga: ani namiotów, ani ognisk nigdzie nie było
widać.
Wówczas włosy powstały na głowie Stasia, albowiem zrozumiał, że ich porwano.
�������� ��
A panowie Rawlison i Tarkowski oczekiwali rzeczywiście dzieci, ale nie wśród wzgórz
piaszczystych Wadi-Rajan, dokąd nie mieli ani potrzeby, ani ochoty jechać, lecz
w zupełnie innej stronie, w mieście El-Fachen, nad kanałem tegoż nazwiska, przy
którym oglądali dokonane przed końcem roku roboty. Odległość między El-Fachen
a Medinet wynosi w prostej linii około czterdziestu pięciu kilometrów. Ponieważ
jednak nie ma bezpośredniego połączenia i trzeba jechać na El-Wasta, co podwaja
niemal drogę, przeto pan Rawlison, rozglądając się w przewodniku kolejowym,
czynił następujące wyliczenia:
— Chamis wyjechał onegdaj wieczór — mówił do pana Tarkowskiego — i w El-
-Wasta złapał pociąg idący z Kairu, w Medinet jest zatem dziś rano. Dzieci zapakują
się w godzinę. Wyjechawszy wszelako w południe, musiałyby czekać na nocny pociąg
idący wzdłuż Nilu, a ponieważ nie pozwoliłem Nel jechać nocą, więc wyruszą dziś
rano i będą tu zaraz po zachodzie słońca.
— Tak — rzekł pan Tarkowski — Chamis musi trochę odpocząć, a Stasiowi pali
się wprawdzie w głowie, jednakże gdy chodzi o Nel, można zawsze na niego liczyć.
Zresztą posłałem mu także kartę, by nie wyjeżdżali na noc.
— Dzielny chłopiec i ufam mu zupełnie — odpowiedział pan Rawlison.
— Co prawda, to i ja. Staś przy swoich rozmaitych wadach ma prawy charakter
i nigdy nie kłamie, albowiem jest odważny, a kłamią tylko tchórze. Energii też mu
nie brak i jeśli z czasem zdobędzie się na spokojną rozwagę, to myślę, że da sobie radę
na świecie.
— Z pewnością. Co zaś do rozwagi, to czy ty byłeś rozważny w jego wieku?
— Muszę przyznać, że nie — odpowiedział śmiejąc się pan Tarkowski — ale
może nie byłem tak pewny siebie jak on.
— To przejdzie. Tymczasem bądź szczęśliwy, że masz takiego chłopca.
— A ty, że masz takie słodkie i kochane stworzenie jak Nel.
— Niech ją Bóg błogosławi — odpowiedział ze wzruszeniami pan Rawlison.
Dwaj przyjaciele uścisnęli sobie dłonie, po czym zasiedli do przeglądania planów
i kosztorysów robót. Na tym zajęciu upłynął im czas aż do wieczora.
O godzinie szóstej, gdy już zapadła noc, znaleźli się na stacji i chodząc po peronie
rozmawiali w dalszym ciągu o dzieciach.
— Pyszna pogoda, ale chłodno — ozwał się pan Rawlison. — Czy aby Nel wzięła
ze sobą ciepłe ubranie?
— Staś będzie o tym pamiętał i Dinah także.
������ ����������� W pustyni i w puszczy 22
Noc
Czas