W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

More documents

Recommendations

Info

kanie Idrysa i wioślarzy arabskich, a spadającym w wodę ptakom towarzyszyły stale okrzyki: Bismillach i Maszallach! Arabowie zapewniali, że na przeciwległym brzegu „pustynnym” jest dużo wil- ków i hien i że podrzuciwszy wśród osypisk padlinę owcy można prawie na pewno przyjść do strzału. Wskutek tych zapewnień pan Tarkowski i Staś spęǳili dwie noce na pustyni, przy ruinach Dine. Ale pierwszą owcę ukradli zaraz po odejściu strzelców Beduini, druga zaś zwabiła tylko kulawego szakala, którego położył Staś. Dalsze polowania musiały być odłożone, gdyż dla obu inżynierów nadszedł czas wyjazdu na rewizję robót wodnych prowaǳonych przy Bahr-Jussef, koło El-Lahum, na południowy wschód od Medinet. Pan Rawlison czekał tylko na przybycie pani Oliwier. Na nieszczęście, zamiast niej przyszedł list od lekarza donoszący, że dawna róża na twarzy odnowiła się po ukąszeniu i że chora przez czas dłuższy nie bęǳie mogła wyjechać z Port-Saidu. Położenie stało się istotnie kłopotliwe. Zabierać z sobą ǳieci, starą Dinah, namioty i całą służbę było niepodobna, choćby z tej przyczyny, że inżynierowie mieli być ǳiś tu, jutro tam, a mogli otrzymać polecenie dotarcia aż do wielkiego Kanału Ibrahima. Wobec tego, po krótkiej naraǳie, postanowił pan Rawlison zostawić Nel pod opieką starej Dinah i Stasia oraz ajenta konsularnego włoskiego i miejscowego mudira (gubernatora), z którym się poprzednio poznał. Obiecał też Nel, której żal było rozstawać się z ojcem, że ze wszystkich bliższych miejscowości obaj z panem Tarkowskim będą wpadali do Medinet albo jeśli znajǳie się co godnego wiǳenia, wzywali ǳieci do siebie. — Bierzemy z sobą Chamisa — mówił — którego w danym razie po was przyślemy. Dinah niech zawsze towarzyszy Nel, ale ponieważ Nel robi z nią wszystko, co jej się podoba, więc ty, Stasiu, czuwaj nad obiema. — Może pan być pewny — odpowieǳiał Staś — że będę pilnował Nel tak jak roǳonej siostry. Ona ma Sabę, a ja sztucer, więc niech kto spróbuje ją pokrzywǳić… — Nie o to choǳi — rzekł pan Rawlison. — Saba i sztucer nie będą wam z pewnością potrzebne. Ty bądź tak dobry i chroń ją tylko od zmęczenia, a zarazem uważaj, by się nie przeziębiła. Prosiłem konsula, aby w razie gdyby się czuła niezdrowa, wezwał zaraz z Kairu doktora. Chamisa bęǳiemy tu przysyłali po wiadomości jak najczęściej. Mudir bęǳie was także odwieǳał. Spoǳiewam się przy tym, że nasza nieobecność nie potrwa nigdy długo. Pan Tarkowski nie szczęǳił także Stasiowi przestróg. Mówił mu, że Nel nie po- trzebuje jego obrony, gdyż w Medinet jak również w całej prowincji El-Fajum nie ma ani ǳikich luǳi, ani ǳikich zwierząt. Myśleć o czymś podobnym byłoby rzeczą śmieszną i niegodną chłopca, który kończy niedługo rok czternasty. Więc ma być tylko troskliwy i uważny, nie przedsiębrać na własną rękę, a tym barǳiej razem z Nel, żadnych wypraw, zwłaszcza zaś na wielbłądach, na których jazda bądź co bądź zawsze męczy. Lecz Nel słysząc to zrobiła tak smutną minkę, że pan Tarkowski musiał ją uspokajać. — Owszem — rzekł głaszcząc jej czuprynkę — bęǳiecie jeźǳili na wielbłądach, ale przy nas albo ku nam, jeśli przyślemy po was Chamisa. — A samym nam nie wolno robić żadnych wycieczek, choćby tycich, tyciutkich? — pytała ǳiewczynka. I poczęła pokazywać na paluszku, o jak małe wycieczki jej choǳi. Tatusiowie w końcu przystali z warunkiem, że będą się odbywały na osłach, nie na wielbłądach — i nie do ruin, gǳie łatwo wpaść w jaką ǳiurę, ale po drogach na pobliskie pola �� W pustyni i w puszczy 18 Podstęp Choroba, List Opieka Bezpieczeństwo
i ku ogrodom położonym za miastem. Dragoman wraz z inną służbą Cooka miał ǳieciom zawsze towarzyszyć. Po czym obaj starsi panowie wyjechali, ale wyjechali blisko, do Hamaret-el- -Makta, tak że po ǳiesięciu goǳinach wrócili na noc do Medinet. Powtarzało się to przez kilka dni z rzędu, póki nie zwieǳili robót najbliższych. Potem, gdy prace ich objęły dalsze, ale niezbyt jeszcze odległe okolice, przyjeżdżał w nocy Chamis i wczesnym rankiem zabierał Stasia i Nel do tych miasteczek, w których ojcowie chcieli im coś ciekawego pokazać. ǲieci spęǳały większą część dnia z tatusiami, a pod zachód słońca wracały do Medinet, do namiotów. Bywały jednak dni, w których Chamis nie przyjeżdżał, i wówczas Nel, pomimo towarzystwa Stasia i Saby, w którym odkrywała coraz nowe przymioty, wyglądała z utęsknieniem posłańca. W ten sposób upłynął czas aż do święta Trzech Króli²⁰, na które obaj inżynierowie powrócili do Medinet. W dwa dni później wyjechali jednak znowu, zapowieǳiawszy, że wyjeżdżają tym razem na dłużej i że prawdopodobnie dotrą aż do Beni-Suef, a stamtąd do El-Fachen, gǳie zaczyna się kanał tegoż nazwiska, idący daleko na południe wzdłuż Nilu. Wielkie też było zǳiwienie ǳieci, gdy trzeciego dnia koło jedenastej rano Chamis pojawił się w Medinet. Spotkał go pierwszy Staś, który poszedł na pastwisko przypatrywać się wielbłądom. Chamis rozmawiał z Idrysem i powieǳiał tylko tyle Stasiowi, że przyjechał po niego i po Nel i że natychmiast przyjǳie do namiotów oznajmić, dokąd z polecenia starszych panów mają wyruszyć. Chłopiec poleciał zaraz z dobrą nowiną do Nel, którą zastał bawiącą się z Sabą przed namiotem. — Wiesz! jest Chamis! — zawołał już z daleka. A Nel poczęła zaraz podskakiwać trzymając obie nóżki razem, jak czynią ǳiew- czynki skaczące przez sznur. — Pojeǳiemy! pojeǳiemy! — Tak, pojeǳiemy, i daleko. — A dokąd? — spytała rozgarniając rączkami czuprynę, która jej spadła na oczy. — Nie wiem. Chamis powieǳiał, że za chwilę tu przyjǳie i powie. — To skąd wiesz, że daleko? — Bo słyszałem, jak Idrys mówił, że on i Gebhr ruszą z wielbłądami natychmiast. To znaczy, że pojeǳiemy koleją i zastaniemy wielbłądy tam, gǳie będą tatusiowie, a stamtąd bęǳiemy robili jakieś wycieczki. Czupryna z powodu ciągłych podskoków pokryła znów nie tylko oczy, ale całą twarz Nel, a nóżki jej odbĳały się tak od ziemi, jakby były z kauczuku. W kwadrans później przyszedł Chamis i pokłonił się obojgu: — Khanagé (paniczu) — rzekł do Stasia — jeǳiemy za trzy goǳiny pierwszym pociągiem. — Dokąd? — Do El-Gharak-el-Sultani, a stamtąd razem ze starszymi panami na wielbłądach do Wadi-Rajan. Serce zabiło Stasiowi z radości, ale jednocześnie zǳiwiły go słowa Chamisa. Wie- ǳiał, że Wadi-Rajan jest to wielkie kolisko piaszczystych wzgórz wznoszące się na Pustyni Libĳskiej na południe i na południowy zachód od Medinet, a tymczasem ²⁰�wi�t� ��z�c� ��i — w religii katolickiej święto przypadające 6 stycznia. Postacie trzech króli występują w Biblii (Mt 2:1-12), są to mędrcy, czyli magowie ze Wschodu, uczeni książęta-kapłani, którzy przybyli do Betlejem, idąc za gwiazdą oraz kierując się przepowiednią mówiącą o naroǳinach króla żydowskiego. Późniejsza tradycja głosi, że było ich trzech i nadaje im imiona: Kacper, Melchior i Baltazar. Nowo naroǳonemu Jezusowi złożyć mieli znaczące dary: pierwszy ofiarował kaǳidło, symbol boskości, drugi złoto, symbol właǳy królewskiej, trzeci mirrę, symbol męczeńskiej śmierci. �� W pustyni i w puszczy 19 Czas, Praca Podróż Podstęp
Page 1 and 2: HENRYK SIENKIEWICZ W pustyni i w pu
Page 3 and 4: śmierci. Tylko w miarę jak słoń
Page 5 and 6: Ponieważ zbliżały się święta
Page 7 and 8: ców, przemocą. Przeważnie jednak
Page 9 and 10: z leżącego w Sudanie miasta El-Fa
Page 11 and 12: i ukłuł panią Olivier w szyję,
Page 13 and 14: — Rawlison? — czy nie jeden z d
Page 15 and 16: — Jutro — pamiętajcie — jest
Page 17: szczęścia, a Staś, lubo sąǳił
Page 21 and 22: Staś był rad, że spęǳą noc na
Page 23 and 24: — Żałuję jednakże, że zamias
Page 25 and 26: Nie mogą umknąć. Wysyłam w tej
Page 27 and 28: I tak mówiąc uderzył ją korbacz
Page 29 and 30: — Mahdi ześle nam anioła, któr
Page 31 and 32: tych, którym nie szczęǳisz dobro
Page 33 and 34: — Ale nie bęǳiemy jechali z pow
Page 35 and 36: w dłonie, i okrzyki: yalla!… Na
Page 37 and 38: nimi olbrzymią piaszczystą mogił
Page 39 and 40: czony ptaszek — i dopiero gdy zdj
Page 41 and 42: Chwila nadeszła. Chłopak wygiął
Page 43 and 44: Nastała chwila milczenia — po cz
Page 45 and 46: — Chyba. Ale on nie jest winien,
Page 47 and 48: Nel podniosła się i na razie zami
Page 49 and 50: wojskiem angielskim. Derwisze Mahdi
Page 51 and 52: Miał tylko jeszcze naǳieję, że
Page 53 and 54: z taką siłą, że myślał, że m
Page 55 and 56: — Jak? co się stało? — pytał
Page 57 and 58: Staś, który wyobrażał sobie, ż
Page 59 and 60: — Nie zimno ci? — Nie — odpow
Page 61 and 62: od dawna i który w Port-Saiǳie ok
Page 63 and 64: stwo lub przekroczenie praw ogłasz
Page 65 and 66: która zmienia twarz w plaster miod
Page 67 and 68: ��
Page 69 and 70:
Abdullahi wysyła pocztę wielbłą
Page 71 and 72:
opuściłby małej bint. Nie obyło
Page 73 and 74:
Po czym do Stasia: — Miałem do c
Page 75 and 76:
porwanie zapłaty. Tak czyniono zma
Page 77 and 78:
— Bo może Gebhr nie bęǳie śmi
Page 79 and 80:
— Spuść Kalego z powroza — oz
Page 81 and 82:
��
Page 83 and 84:
się w odǳiale, to ich może oszcz
Page 85 and 86:
I chcąc wzbuǳić jej zaufanie, a
Page 87 and 88:
mieszkujące pobrzeża Nilu i broǳ
Page 89 and 90:
i uǳiec odǳielony od grzbietu. W
Page 91 and 92:
Staś począł je co pręǳej rozrz
Page 93 and 94:
gruntu. Kali przepowiadał wielką
Page 95 and 96:
Ulewa potężniała z każdą chwil
Page 97 and 98:
za tymi, które rozproszyły się i
Page 99 and 100:
łagała, tak powtarzała patrząc
Page 101 and 102:
tak niesłychana, że przetwarzała
Page 103 and 104:
strusiach, żyrafach i nosorożcach
Page 105 and 106:
I tupiąc nóżkami nie przestawał
Page 107 and 108:
— Mów sobie, co chcesz, a ja jes
Page 109 and 110:
Zaledwie doliczył jednak do trzyst
Page 111 and 112:
— Tutejsze słonie są ǳiksze, a
Page 113 and 114:
yło roboty. Wyrzucanie próchna, w
Page 115 and 116:
kilka — a wtem olbrzymi zwierz ch
Page 117 and 118:
nie chciał się z nią rozstać i
Page 119 and 120:
sem zabierać z sobą Kalego. Był
Page 121 and 122:
Pytał jeszcze wesoło, ale już si
Page 123 and 124:
zajęte chorobą ǳiewczynki, że c
Page 125 and 126:
nawet kiedyś uciekł, co mu po ży
Page 127 and 128:
i na czym ona sama pojeǳie? Po tej
Page 129 and 130:
— Dobrze, dobrze. Nazywam się Li
Page 131 and 132:
Po czym wszedł do drzewa. Nel rozb
Page 133 and 134:
i południowej granicy kręcą się
Page 135 and 136:
Linde posiadał znaczne zapasy wsze
Page 137 and 138:
dołu, a resztki nie wyskrobanego p
Page 139 and 140:
— To i ja będę w geografii? —
Page 141 and 142:
tawców z błon, to tylko dlatego,
Page 143 and 144:
„Ach! — pomyślał Staś — wi
Page 145 and 146:
��
Page 147 and 148:
pewno, że z jednej strony tego jez
Page 149 and 150:
I zwróciwszy konia ku pracującym,
Page 151 and 152:
— Więc zbliżcie się i padnĳci
Page 153 and 154:
pały się gliniane ściany chaty i
Page 155 and 156:
— Niech go rozedrze wobo! — Wob
Page 157 and 158:
ciw podróżnikom wymierzona. Murzy
Page 159 and 160:
— Mój Stasiu, pójdę sama jak k
Page 161 and 162:
Stasiowi przyszło do głowy, że g
Page 163 and 164:
dowieǳieli się, że prowaǳił on
Page 165 and 166:
słonia w służbie człowieka, na
Page 167 and 168:
tak pognębioną i smutną, że ju
Page 169 and 170:
— Kali wybić, ach, wybić czarow
Page 171 and 172:
Ale Samburowie nie umieli mu powie
Page 173 and 174:
— Kali kazać, albowiem Kali jest
Page 175 and 176:
niechętnie, i gdyby nie znaczna il
Page 177 and 178:
że Faru każe im poucinać głowy,
Page 179 and 180:
Sam został, albowiem obawiał się
Page 181 and 182:
podniósł karawanę na nogi i rusz
Page 183 and 184:
się, wietrząc i poszczekując, we
Page 185 and 186:
— Trzeba. Może się dowiemy, sk
Page 187 and 188:
kwasem węglowym. Jednakże woda po
Page 189 and 190:
Wa-himów i uczyni z nich nie tylko
Page 191 and 192:
kapitana i doktora listownie, gǳie
show all

W pustyni i w puszczy - Wolne Lektury

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?