Lewiatan Narodów_

Był to poważny cios dla reformacji. Przez całe wieki groźba klątwy kościelnej napawała
strachem wszystkich monarchów, a potężne państwa doprowadzała do nędzy i ruiny.
Wszyscy ci, na których zaciążyła klątwa, byli dla innych przedmiotem strachu, nie wolno
było z nimi obcować, a należało traktować ich jako banitów; ścigano ich tak długo, dopóki
nie poginęli. Luter zdawał sobie sprawę z nadciągającej burzy, lecz stał niezachwianie,
ufając, że Chrystus będzie dla niego pomocą i obroną. Z wiarą i odwagą męczennika pisał:
„Nie wiem, co ma się stać, nie zabiegam o to, aby wiedzieć (...). Niech cios spadnie gdzie
chce, nie obawiam się. Żaden liść nie spada bez woli Ojca; o ileż bardziej dba On o nas!
Łatwo jest umierać dla Słowa, bowiem Słowo, które ciałem się stało, samo za nas zmarło.
Jeśli umieramy z Nim, będziemy razem z Nim żyć, a przechodząc to, co On przeszedł przed
nami, znajdziemy się tam, gdzie On jest i będziemy mieszkać z Nim na wieki”. — Tamże
VI, 9. {WB 75.2}
Gdy bulla papieska dosięgła Lutra, napisał on: „Gardzę nią i atakuję, gdyż jest niezbożna
i fałszywa (...) sam Chrystus jest w niej potępiony (...). Cieszę się jednak, że muszę
doznawać takiego zła dla najlepszej sprawy. Już teraz czuję o wiele więcej wolności w
sercu, bowiem wreszcie wiem, że papież jest antychrystem, a jego tron tronem samego
szatana”. — D’Aubigné VI, 9. {WB 75.3}
Wyrok Rzymu nie pozostał jednak bez skutku. Więzienia, tortury i miecze stały się
narzędziem dla wymuszenia posłuszeństwa. Słabi i zabobonni drżeli na myśl o wyroku
papieża. Chociaż ogólnie ujmowano się za Lutrem, wielu zbytnio ceniło swe życie, aby je
narazić dla reformacji. Wszystko zdawało się wskazywać na bliski koniec dzieła
reformacji. {WB 75.4}
Luter jednak nadal był nieustraszony. Rzym rzucał na niego swe klątwy i świat nie
wątpił, że zostanie on zmuszony do poddania się lub zginie, z całą mocą przeciwstawiał się
jednak Luter wyrokowi papieskiemu. Uroczyście ogłosił, że zrywa z Rzymem na zawsze. W
obecności tłumu studentów, uczonych i mieszkańców Wittenbergi spalił bullę papieską, a
wraz z nią prawa kanoniczne, dekrety skierowane przeciwko niemu i inne pisma
zwolenników papiestwa. {WB 75.5}
„Nieprzyjaciele paląc moje książki zadali ranę prawdzie, która dotarła do umysłów
prostego ludu i zrujnowali ich dusze, z tego właśnie powodu ja spaliłem ich pisma. W ten
sposób rozpoczęła się poważna walka, bowiem dotychczas igrałem tylko z papieżem.
Rozpocząłem to dzieło w imieniu Bożym; zostanie ono zakończone nie przeze mnie lecz
przez Jego moc”. — Tamże VI, 10. {WB 75.6}
Na zarzuty wrogów, którzy twierdzili, że jego sprawa wkrótce upadnie, Luter
odpowiadał: „Kto wie, czy Bóg mnie nie wybrał i nie powołał i czy nie powinni się oni
obawiać tego, iż pogardzając mną, pogardzają samym Bogiem. Mojżesz sam uciekł z
Egiptu, Eliasz sam działał podczas panowania króla Achaba, Izajasz był osamotniony w
88