Lewiatan Narodów_

Luter dostrzegł niebezpieczeństwo stawiania ludzkich teorii ponad Słowo Boże. Bez
obaw zaatakował spekulatywne nauki scholastyków będące w sprzeczności z Biblią, a także
przeciwstawił się filozofii i teologii, które tak długo wywierały wpływ na ludzi. Oskarżył te
dyscypliny wiedzy jako nie tylko bezwartościowe, lecz także zgubne. Starał się natomiast,
odwracając umysły swych słuchaczy od sofizmatów filozofów i teologów, skierować je ku
wiecznym prawdom głoszonym przez proroków i apostołów. {WB 67.2}
Poselstwo, które przynosił chętnie słuchającym go tłumom, było niezmiernie cenne.
Nigdy jeszcze nie słyszano takich nauk. Radosna wieść o miłości Zbawiciela, o pewności
odpuszczenia grzechów i odzyskania pokoju dzięki pojednawczej krwi Chrystusa cieszyła
serca słuchaczy i budziła w nich nieśmiertelną nadzieję. W Wittenberdze zajaśniało światło,
którego promienie miały dotrzeć do najdalszych zakątków świata, a które miało jeszcze
bardziej rozbłysnąć przy końcu czasu. {WB 67.3}
Lecz światłość i ciemność nie mogą istnieć ze sobą w zgodzie. Między prawdą a błędem
toczy się nieustanna walka. Kto broni jednej strony, musi zaatakować drugą. Zbawiciel
powiedział: „Nie przyszedłem przynieść pokój, ale miecz” (Mateusza 10,34), a Luter kilka
lat po rozpoczęciu reformacji stwierdził: „Bóg nie prowadzi mnie, On mnie popycha do
przodu, porywa mnie. Nie jestem panem samego siebie. Chcę żyć w spokoju, lecz rzucany
jestem w sam środek walk”. — Tamże V, 2. Nadszedł właśnie czas, gdy reformator miał
rozpocząć swoją walkę. {WB 67.4}
Kościół katolicki uczynił z łaski Bożej przedmiot handlu. Obok ołtarzy ustawiano stoły
do wymiany pieniędzy, a mury kościelne odbijały okrzyki sprzedających i
kupujących. Patrz Mateusza 21,12. Pod pozorem zbierania funduszów na budowę kościoła
św. Piotra w Rzymie, publicznie sprzedawano odpusty za grzechy, czyniąc to z rozkazu
samego papieża. Za cenę zbrodni budowano świątynię rzekomo na cześć Boga i dla Jego
służby, kamień węgielny położono za cenę nieprawości. Ale środek ten, który miał posłużyć
wzbogaceniu się Rzymu, spowodował śmiertelny cios wymierzony przeciwko jego mocy i
wielkości. Zaktywizował bowiem najzacieklejszych przeciwników papiestwa i doprowadził
do walki, która zatrzęsła tronem papieża i uderzyła w tiarę tego arcykapłana. {WB 67.5}
Władze papieskie wyznaczyły w Niemczech urzędnika nazwiskiem Tetzel, który miał
kierować handlem odpustami. Później udowodniono mu najpodlejsze przestępstwa, jakie
popełnił przeciwko społeczeństwu i prawu Bożemu. Tetzel zdołał jednak uniknąć kary, na
jaką zasłużył i ponownie oddał się bez skrupułów realizacji zamierzeń papieża. Z
rażącą bezczelnością powtarzał skołowanemu, łatwo wierzącemu i zabobonnemu łudowi
cudowne historie i jawne fałszerstwa, by zwieść słuchaczy. Czytanie Biblii zostało
zabronione w celu utrzymania ludzi pod kontrolą papiestwa, by mogło ono zwiększyć
bogactwa i władzę żarłocznego duchowieństwa. — Patrz C. Gieseler, A Compendium of
Ecclesiastical History IV, 1,5. {WB 67.6}
78