Lewiatan Narodów_

wystawność, dumę i wszystkie występki prałatów oraz księży. Ja także popieram ich
niezbite twierdzenia”. {WB 60.3}
Wzburzeni prałaci przerwali Hieronimowi krzycząc: „Czyż potrzeba dalszego dowodu?
Widzimy na własne oczy najbardziej upartego heretyka!” {WB 60.4}
Niewzruszony powstałą wrzawą, Hieronim zawołał: „Co! Sądzicie, że obawiam się
śmierci? Trzymaliście mnie cały rok w okropnym więzieniu, straszniejszym od samej
śmierci. Obchodziliście się ze mną gorzej niż z Turkiem, Żydem czy poganinem. Moje ciało
zaczęło się dosłownie rozkładać zostawiając na wierzchu gołe kości. A jednak nie skarżę
się, gdyż skargi nie przystoją mężowi, który posiada serce i odwagę. Dziwię się jedynie, że
stać was na takie barbarzyństwo względem chrześcijanina”. — Bonnechose II, 151-
153. {WB 60.5}
Znowu wybuchła szalona wrzawa na sali. Hieronim wrócił do więzienia. Na
przesłuchaniu obecnych było kilku ludzi, na których słowa Hieronima wywarły głębokie
wrażenie i którzy chcieli go ratować. Więźnia odwiedzili w celi dygnitarze Kościoła, którzy
nalegali, aby uległ przed soborem. Stawiano mu najbardziej kuszące propozycje jako
nagrodę za zmianę stanowiska wobec Rzymu. Lecz podobnie jak Mistrz, gdy Mu
ofiarowano wspaniałość tego świata, Hieronim był nieporuszony. {WB 60.6}
„Udowodnijcie mi z Pisma Świętego, że jestem w błędzie, a odwołam wszystko!” {WB
60.7}
„Pismo Święte! — odpowiedział jeden z kusicieli. — Czyż wszystko musimy osądzać
według niego? Któż może je zrozumieć, dopóki Kościół nie wytłumaczy jego nauk?” {WB
60.8}
Hieronim odpowiedział na to: „Czy tradycje ludzkie mają większe znaczenie niż
ewangelia naszego Zbawiciela? Apostoł Paweł nie zachęcał tych, do których pisał, by
wierzyli tradycji, lecz powiedział: «Badajcie Pisma»”. {WB 60.9}
Na powyższe słowa usłyszał odpowiedź: „Heretyku, żałuję, że tak długo chciałem ci
pomóc. Widzę, że kieruje tobą szatan”. — Wylie III, 10. {WB 61.1}
Wkrótce wydano wyrok śmierci na Hieronima. Zaprowadzono go na to samo miejsce, na
którym stracono Husa. Hieronim szedł śpiewając, a jego twarz jaśniała radością i spokojem.
Wzrok miał utkwiony w Chrystusie, śmierć więc przestała być dla niego straszna. Gdy kat
podszedł od tyłu, by zapalić stos, męczennik zawołał: „Stań śmiało przede mną i zapal stos
przed moimi oczami. Gdybym się obawiał, nie byłbym tutaj”. {WB 61.2}
Jego ostatnie słowa, które wypowiedział, gdy buchnęły płomienie, były modlitwą:
„Panie, Wszechmogący Ojcze, zmiłuj się i przebacz mi grzechy, gdyż wiesz, że zawsze
kochałem Twą prawdę”. — Bonnechose II, 168. Głos zamilkł, lecz wargi poruszały się
69