Lewiatan Narodów_

dowiecie się, jak łaskawy okazał się Bóg dla mnie, jak skutecznie wspierał mnie w chwilach
pokus i prób”. — Bonnechose II, 67. {WB 57.3}
„W mrocznej celi więzienia przewidział zwycięstwo prawdziwej wiary. Przyśniło mu się
w nocy, że znajduje się w Kaplicy Betlejemskiej w Pradze, gdzie tak często głosił
ewangelię. Widział, jak papież i jego biskupi ścierają ze ścian obrazy Chrystusa, które on
namalował. Zasmuciło to Husa, lecz następnego dnia zobaczył wielu malarzy, którzy
odnawiali te obrazy używając jaśniejszych kolorów. Gdy praca była skończona, malarze
otoczeni wielkim tłumem ludzi krzyknęli: «Niech teraz papież i biskupi przyjdą; nigdy nie
będą mogli ich zmazać!» Relacjonując swój sen reformator powiedział: «Jestem pewien, że
obraz Chrystusa nigdy nie będzie wymazany. Chcieli go zniszczyć, ale będzie on na nowo
namalowany we wszystkich sercach przez lepszych ode mnie kaznodziejów»”. —
D’Aubigné I, 6. {WB 57.4}
Po raz ostatni stanął Hus przed soborem. Było to wielkie i wspaniałe zgromadzenie —
cesarz, książęta, królewscy posłowie, kardynałowie, biskupi, kapłani i wielkie tłumy ludzi.
Ze wszystkich stron chrześcijańskiego świata zebrali się świadkowie tej pierwszej wielkiej
ofiary długiej walki, dzięki której miała być zdobyta wolność sumienia. {WB 57.5}
Kiedy kazano Husowi, by podjął ostateczną decyzję, odmówił wyrzeczenia się swych
nauk i spojrzawszy na cesarza, który tak haniebnie nie dotrzymał swej obietnicy,
powiedział: „Z własnej woli stawiłem się przed soborem pod publiczną ochroną i słowem
honoru obecnego tu cesarza”. — Bonnechose III, 84. Ciemny rumieniec oblał twarz
Zygmunta, gdy oczy wszystkich zebranych zwróciły się ku niemu. Kiedy wydano wyrok
śmierci, rozpoczęła się ceremonia odebrania skazanemu piastowanego urzędu. Biskupi
ubrali swego więźnia w kapłańskie szaty, a Hus zakładając je powiedział: „Naszego Pana,
Jezusa Chrystusa ubrano na znak pogardy w biały płaszcz, kiedy Herod kazał Go
zaprowadzić do Piłata”. — Bonnechose II, 86. Wezwany jeszcze raz do odwołania swych
nauk przemówił, zwracając się do zgromadzonych tymi słowami: „Z jakim obliczem
mógłbym spojrzeć w niebo, jak miałbym zwrócić się do tych tłumów ludzi, którym głosiłem
czystą ewangelię? Nie, ich zbawienie cenię wyżej niż to nędzne ciało, skazane teraz na
śmierć”. Zaczęto zdejmować z Husa szaty kapłańskie, a każdy biskup podczas dokonywania
tej ceremonii wypowiadał nad nim przekleństwo. „W końcu nałożono mu na głowę wysoką
papierową czapkę w kształcie tiary z namalowanymi diabłami i napisem: «arcyheretyk». Z
największą radością — powiedział Hus — chcę nieść tę koronę hańby dla Ciebie Jezu, który
za mnie niosłeś koronę cierniową”. {WB 57.6}
Gdy reformatora tak ubrano, prałaci wyrzekli słowa: „Teraz twoją duszę oddajemy
diabłu”. „A ja — powiedział Hus, podnosząc oczy ku niebu — polecam mego ducha w Twe
ręce, Panie Jezu, gdyż Ty zbawiłeś mnie”. — Wylie III, 7. {WB 58.1}
65