Lewiatan Narodów_

cię, mój przyjacielu, byś nie złamał tej pieczęci, dopóki nie będziesz miał pewności, że już
umarłem”. — Bonnechose I, 148-149. {WB 56.2}
Podczas podróży do Konstancji Hus wszędzie dostrzegał ślady głoszonych przez siebie
nauk i przychylność dla swej sprawy. Lud gromadził się, by się z nim spotkać, a w
niektórych miejscowościach władze miejscowe towarzyszyły mu idąc ulicami miasta. {WB
56.3}
Po przybyciu do Konstancji zagwarantowano Husowi pełną wolność. Do glejtu
cesarskiego sam papież dołączył zapewnienie ochrony. Mimo tych uroczystych i
powtarzanych zapewnień w krótkim czasie na zlecenie papieża i kardynałów wtrącono Husa
do lochu, a później przetransportowano do więzienia na przeciwległym brzegu
Renu.* Perfidia papieża nie przyniosła mu żadnych korzyści, bowiem wkrótce potem i on
znalazł się w tym samym więzieniu. — Bonnechose I, 247. Sobór udowodnił papieżowi
takie przestępstwa, jak morderstwo, symonię, cudzołóstwo i „inne grzechy, których nie
godzi się wymieniać”. {WB 56.4}
Pozbawiono go więc tiary i wtrącono do więzienia. Zdetronizowano także dwóch
pozostałych papieży i wybrano nowego. {WB 57.1}
Chociaż papież winny był większych przestępstw niż te, o które Hus oskarżał
kapłaństwo, to jednak ten sam sobór, który usunął rzymskiego władcę, przystąpił do
zniszczenia reformatora. Uwięzienie Husa wywołało wielkie oburzenie w Czechach.
Szlachta skierowała do soboru protest przeciwko temu pogwałceniu prawa. Cesarz, który
niechętnie zgodził się na naruszenie glejtu, także sprzeciwił się procesowi Husa, lecz
nieprzyjaciele reformatora byli zawzięci i nieustępliwi. Wykorzystali uprzedzenia cesarza
do nowej nauki, jego obawy i przywiązanie do Kościoła. Przytaczając rozliczne argumenty,
przekonali cesarza, że „nie trzeba dotrzymywać słowa heretykom ani ludziom posądzonym
o głoszenie herezji nawet wówczas, gdy posiadają glejt od cesarza i królów”. — J. Lenfant,
History of the Council of Constance I, 516. W ten sposób wrogowie Husa dopięli swego.
Osłabionego chorobą i pobytem w więzieniu reformatora, bowiem wilgotne i cuchnące
powietrze lochu wywołało gorączkę, która poważnie zagroziła jego życiu, przyprowadzono
w końcu przed sobór. Skuty ciężkimi łańcuchami stanął przed cesarzem, który wcześniej
przyrzekł go chronić. Podczas długiego przesłuchania Hus stanowczo bronił prawdy i w
obecności zebranych dostojników wniósł stanowczy protest przeciwko zepsuciu
duchowieństwa. Kiedy kazano mu dokonać wyboru między odwołaniem swych nauk a
śmiercią, wybrał los męczennika. {WB 57.2}
Łaska Boża podtrzymywała go. Podczas tygodni cierpienia poprzedzających wyrok,
pokój z niebios napełniał jego myśli. Pożegnalny list do przyjaciela kończył tymi słowami:
„Piszę ten list z więzienia ręką zakutą w łańcuchach, oczekując jutrzejszego wyroku
śmierci. Gdy z pomocą Jezusa Chrystusa spotkamy się w przyszłym, wspaniałym życiu,
64