Lewiatan Narodów_

Na uniwersytecie Hus odznaczał się pilnością i szybkimi postępami w nauce, a jego
nienaganne życie i uprzejme zachowanie się zjednało mu ogólny szacunek. Był gorliwym
wyznawcą Kościoła rzymskiego i pragnął otrzymać przyrzeczone przezeń
błogosławieństwa. Oto na przykład podczas jednej z uroczystości jubileuszowych poszedł
do spowiedzi, ofiarował ostatnie grosze, jakie posiadał, i przyłączył się do procesji, aby
otrzymać zupełne odpuszczenie grzechów. Po ukończeniu studiów wstąpił w szeregi
kapłaństwa i zdobywając szybko coraz wyższe godności, znalazł się na dworze króla.
Mianowano go też profesorem, a potem rektorem uniwersytetu, na którym studiował, a jego
imię zdobyło sławę w całej Europie. {WB 52.4}
Na innym jednak polu rozpoczął Hus dzieło reformacji. W kilka lat po otrzymaniu
święceń kapłańskich został mianowany duchownym Kaplicy Betlejemskiej. Założyciel
kaplicy bardzo cenił głoszenie Słowa Bożego w języku ojczystym. Pomimo sprzeciwu
Rzymu, nie zaniechano tej praktyki w Czechach. Niemniej jednak nieznajomość Biblii była
ogromna, a wśród mieszkańców wszystkich warstw społecznych zło panoszyło się
bezkarnie. Przeciwko takiemu stanowi rzeczy ostro wystąpił Hus, odwołując się do Słowa
Bożego, by wprowadzić w życie zasady wiary i czystości, które wpajał w umysły swoich
słuchaczy. {WB 53.1}
Pewien mieszkaniec Pragi, Hieronim, który później współpracował z Husem, wracając z
Anglii przywiózł pisma Wiklifa. Królowa angielska, która przyjęła naukę Wiklifa, była
księżniczką czeską i dzięki niej także w Czechach rozpowszechniano pisma angielskiego
reformatora. Dzieła te Hus przeczytał z zainteresowaniem. Uważał ich autora za szczerego
chrześcijanina i chętnie skłaniał się do reform, jakich Wiklif żądał. Akceptując propozycje
Wiklifa, Hus już wtedy — choć nieświadomie — wstąpił na ścieżkę, która miała
doprowadzić go do konfliktu z Rzymem. {WB 53.2}
Mniej więcej w tym czasie przybyli do Pragi dwaj uczeni z Anglii, którzy przyjąwszy
światło prawdy pragnęli je szerzyć w Czechach. Od samego początku publicznie wystąpili
przeciw supremacji papieża, toteż władze zmusiły ich wkrótce do milczenia. Nie chcąc
jednak odstąpić od raz powziętych zamiarów znaleźli inny sposób działania. Ponieważ byli
nie tylko kaznodziejami, lecz także malarzami, w ruchliwym miejscu miasta namalowali
dwa obrazy. Jeden z nich przedstawiał Jezusa, wjeżdżającego do Jerozolimy, „cichego,
siedzącego na oślicy” (Mateusza 21,5), za Nim szli boso uczniowie, w odzieniu
zniszczonym długą podróżą. Drugi obraz przedstawiał papieską procesję — papieża w
kosztownych szatach i potrójnej koronie, siedzącego na wspaniale ozdobionym koniu, przed
nim kroczyli trębacze, a za nim kardynałowie i kapłani w olśniewających strojach. {WB
53.3}
Obrazy te były sugestywnym kazaniem, które przyciągało uwagę każdego przechodnia.
Tłumy ludzi przychodziły, by je oglądać i każdy dobrze rozumiał ich znaczenie. Kontrast
59