Lewiatan Narodów_

przeciwko swym prześladowcom: „Jakim prawem — pytał — rozpowszechniacie swe
błędy? Dla zysku, celem zrobienia z łaski Bożej przedmiotu handlu?” {WB 49.3}
„Z kim walczycie? — zapytał na koniec. — Czy sądzicie, że ze starym człowiekiem,
który stoi nad grobem? Nie! Walczycie z prawdą, która jest silniejsza od was i pokona was”.
— Wylie II, 13. Powiedziawszy to wyszedł z sali, a żaden z wrogów nie próbował go
zatrzymać. {WB 49.4}
Dzieło Wiklifa było bliskie ukończenia. Sztandar prawdy, który tak długo dzierżył w
swych rękach miał być wkrótce przejęty przez jego następców. Jednak Wiklif raz jeszcze
miał wydać świadectwo ewangelii. Miał je wygłosić w samej stolicy królestwa błędu w
Rzymie. Reformator został wezwany przed sąd papieski, który tak często przyczyniał się do
rozlewu krwi ludzi wiernych Chrystusowi. Wiklif zdawał sobie sprawę z grożącego mu
niebezpieczeństwa, mimo to usłuchał wezwania. Niestety nagły paraliż uniemożliwił mu
podróż. Chociaż jego głos nie mógł zabrzmieć w Rzymie, mógł przecież napisać list do
papieża. Tak też uczynił, a list, aczkolwiek napisany w tonie pełnym uszanowania i w
chrześcijańskim duchu, stanowił ostry wyrzut przeciw wystawności i pysze stolicy
papieskiej. {WB 49.5}
„Cieszę się zaprawdę — pisał — gdy mogę każdemu, a szczególnie biskupowi Rzymu,
opowiedzieć o wierze, którą wyznaję, i wyjaśnić ją. Sądzę, że papież chętnie potwierdzi tę
wiarę, o ile uzna ją za prawdziwą, a poprawi, jeśli jest błędna”. {WB 49.6}
„Po pierwsze uważam, że ewangelia Chrystusowa jest treścią zakonu Bożego (...).
Jestem zdania, że biskup rzymski, skoro jest namiestnikiem Chrystusa tu na ziemi,
najbardziej ze wszystkich ludzi związany jest zakonem ewangelii, gdyż wielkość wśród
uczniów Mistrza nie polegała na doczesnej godności i czci, lecz na dokładnym
naśladowaniu życia i postępowania Chrystusa (...). Chrystus w czasie swej ziemskiej
pielgrzymki był człowiekiem ubogim, który odrzucił ziemskie panowanie i chwałę”. {WB
49.7}
„Żaden wierzący nie powinien naśladować papieża lub któregokolwiek ze świętych, o ile
nie chodzili oni śladami Pana Jezusa. Apostoł Piotr i synowie Zebedeusza zgrzeszyli
pożądając światowej czci, co było przeciwne zasadom Chrystusa, dlatego nie powinniśmy
naśladować ich w błędach, które popełnili”. {WB 49.8}
„Swe doczesne dobra i panowanie papież powinien pozostawić władzy świeckiej i
winien skłonić do tego także całe duchowieństwo, gdyż tak czynił Chrystus i
apostołowie. {WB 49.9}
Jeśli w czymkolwiek zbłądziłem, pokornie przyjmę naganę, a nawet śmierć, jeżeli będzie
to konieczne. Gdybym mógł działać zgodnie ze swoją wolą i rozporządzać własną osobą, na
pewno stawiłbym się osobiście przed biskupem w Rzymie, lecz Pan nawiedził mnie w inny
54