Lewiatan Narodów_

Apelując do zdrowego rozsądku, Wiklif przerwał śpiączkę ślepego posłuszeństwa
rzymskim zasadom wiary. Uczył on podstawowych nauk protestantyzmu: zbawienia przez
wiarę w Chrystusa i nieomylność jedynie Pisma Świętego. Kaznodzieje, których rozesłał po
kraju, rozpowszechniali Biblię i pisma reformatora z takim powodzeniem, iż prawie połowa
mieszkańców Anglii przyjęła nową naukę. {WB 48.5}
Ukazanie się Biblii w języku dostępnym dla ogółu wywołało przestrach u władz
kościelnych. Mieli teraz prowadzić walkę z większym przeciwnikiem niż Wiklif, bo
przeciwnikiem, wobec którego ich broń niewiele znaczyła. W tym czasie nie było w Anglii
prawa zabraniającego posiadania Biblii, bowiem nie istniała ona dotychczas w języku
angielskim. Prawo takie wydano dopiero później, rygorystycznie pilnując jego
przestrzegania. Na razie, wbrew usiłowaniom kleru, nadarzyła się dobra okazja
rozpowszechniania Słowa Bożego. {WB 48.6}
I znów Kościół rzymski podjął kroki, by zmusić reformatora do milczenia. Trzy razy
wzywano go na przesłuchanie, lecz nie dało to żadnych rezultatów. Synod biskupów ogłosił
jego pisma za heretyckie, a zdobywszy przychylność króla Ryszarda II uzyskał rozkaz
królewski, na mocy którego wszyscy, wyznający zakazane poglądy, mieli być
więzieni. {WB 48.7}
Wiklif odwołał się do parlamentu. Bez obaw oskarżył duchowieństwo przed
zgromadzeniem narodowym i zażądał usunięcia olbrzymich nadużyć, na jakie Kościół sobie
pozwalał. Przekonywająco przedstawił uzurpacje i zepsucie stolicy papieskiej. Ponieważ
przyjaciół i zwolenników Wiklifa już wcześniej zmuszono do poddania się, z pewnością
oczekiwano, że stary i osamotniony reformator pochyli czoło przed połączonym
autorytetem korony i mitry. Jednak parlament, poruszony jego przekonywającymi
argumentami, odwołał edykt nakazujący prześladowanie Wiklifa. Przywódcy papiescy
zostali pokonani i tym razem. {WB 49.1}
Trzeci raz przesłuchano go przed najwyższym sądem kościelnym w Anglii. Zdawało się,
że wreszcie tutaj heretyk nie zdobędzie żadnej przychylności, że w końcu Rzym zwycięży i
stłumi dzieło reformatora. Tak myśleli zwolennicy papieża. Byli pewni, że osiągną ten cel.
Wiklif będzie musiał odwołać swe nauki, albo też opuści salę sądową tylko po to, by zginąć
w płomieniach stosu. {WB 49.2}
Lecz i tu Wiklif nie ustąpił. Z odwagą bronił swych nauk i odpierał oskarżenia
prześladowców. Nie myśląc o sobie i sytuacji, w jakiej się znalazł, przyzywał słuchaczy na
sąd Boga, ważąc ich zwodnicze nauki i sofizmaty na szalach wiecznej prawdy. Na sali
odczuwało się działanie Ducha Świętego. Bóg kontrolował myśli i uczucia słuchaczy.
Zdawało się, że nikt nie mógł ruszyć się ze swego miejsca. Słowa reformatora jak strzały
przebijały serca oskarżycieli. Wszelkie zarzuty o herezję w przekonywający sposób zwrócił
53