Lewiatan Narodów_

Cały wszechświat widzi jasno wielkość ofiary jaką Ojciec i syn ponieśli dla ludzkości.
Nadeszła godzina, gdy Chrystus obejmie należne Mu stanowisko i zostanie wywyższony
ponad księstwa, mocarstwa i każde imię. To właśnie dla tej radosnej chwili —
przyprowadzenia wielu swych dzieci do wspaniałości — Jezus zniósł krzyż i poniżenie.
Chociaż cierpienie i upokorzenie były wielkie, to jednak radość i wspaniałość są jeszcze
większe. Zbawiciel spogląda na odkupionych, ponownie ukształtowanych na Jego
podobieństwo, ich serca są odbiciem Bóstwa, a oblicza objawiają charakter Króla. Jezus
widzi w nich wynik swej pracy i raduje się. Następnie ogłasza wszystkim zgromadzonym,
zarówno sprawiedliwym, jak i niezbożnym: „Oto wykup mojej krwi. Za nich cierpiałem i
umarłem, aby mogli się wiecznie cieszyć moją obecnością”. Biało ubrany orszak wokół
tronu Bożego śpiewa: „Godzien jest ten Baranek wziąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i
cześć, i chwałę, i błogosławieństwo”. Objawienie 5,12. {WB 355.4}
Pomimo iż szatan musiał uznać sprawiedliwość Boga i panowanie Chrystusa, jego
charakter nie zmienił się. Ponownie ogarnia go potężny duch buntu. W swym szale
postanawia nie poddawać się. Nadszedł czas ostatniego rozpaczliwego boju z Królem nieba.
Szatan udaje się do swych poddanych, starając się zaszczepić im swą własną nienawiść i
skłonić ich do natychmiastowej walki. Lecz już nikt spośród tych niezliczonych milionów,
które zwiódł, nie chce uznać jego władzy. Skończyła się jego moc. Chociaż niezbożni pałają
taką samą nienawiścią do Boga jak szatan, to jednak widzą, że nie ma już dla nich żadnej
nadziei, że nie zwyciężą w walce z Jahwe. Swój gniew kierują więc przeciwko szatanowi,
ci, którzy do tej chwili byli narzędziem w jego ręku, teraz zwracają się przeciwko niemu z
wściekłością demonów. {WB 356.1}
Pan mówi: „Ponieważ uważałeś swoje zamysły za zamysły Boże, dlatego Ja oto
sprowadzę na ciebie cudzodziemców, najsroższe narody; te dobędą swoje miecze przeciwko
wspaniałej twojej mądrości i zhańbią twoją świetność, strącą cię do dołu (...). Wtedy to
wypędziłem cię z góry Bożej, a cherub, który bronił wstępu, wygubił cię spośród kamieni
ognistych. (...) Zrzuciłem cię na ziemię; postawiłem cię przed królami, aby się z ciebie
naigrawali. (...) obróciłem cię w popiół na ziemi na oczach wszystkich, którzy cię widzieli.
(...) stałeś się odstraszającym przykładem, przepadłeś na wieki”. Ezechiela 28,6-8.16-
19. {WB 356.2}
„Gdyż każdy but skrzypiący przy chodzie, i płaszcz krwią zbroczony pójdzie na
spalenie, na pastwę ognia”. Izajasza 9,4. „Gdyż rozgniewał się Pan na wszystkie narody, jest
oburzony na całe ich wojska, obłożył je klątwą, przeznaczył na rzeź”. Izajasza 34,2. „Na
bezbożnych zsyła deszcz rozżarzonych węgli i siarki, a wicher palący jest udziałem
ich”. Psalmów 11,6. Bóg spuszcza ogień z nieba. Skorupa ziemi pęka. W jej głębi ukazują
się narzędzia śmierci. Niszczycielskie płomienie wybuchają ze wszystkich rozpadlin. Nawet
skały się palą. Nadszedł „dzień, który pali jak piec” (Malachiasza 3,19), „żywioły rozpalone
stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną”. 2 Piotra 3,10. Powierzchnia ziemi czyni
454