Lewiatan Narodów_

papiestwa. Pod naciskiem długotrwałego prześladowania niektórzy osłabli w wierze i
stopniowo porzucali zasadnicze nauki biblijne, inni jednak mocno trwali w prawdzie. W
wiekach odstępstwa wśród waldensów byli i tacy, którzy poza nieuznawaniem władzy
Rzymu, odrzucili także kult obrazów jako bałwochwalstwo i święcili prawdziwy dzień
odpocznienia — sobotę. Pomimo straszliwych prześladowań zachowali swą wiarę. Choć
dosięgały ich włócznie Sabaudczyków, choć paleni byli na rzymskich stosach, jednak
niezachwianie bronili Słowa Bożego i należnej mu czci. {WB 37.2}
Wśród gór, które zawsze były ucieczką dla uciśnionych i prześladowanych, waldensi
znaleźli schronienie. Tam przechowywano światło prawdy podczas ciemnego
średniowiecza, tam też przez tysiąc lat świadkowie prawdy zachowywali pierwotną
wiarę. {WB 37.3}
Bóg przygotował dla swego ludu świątynię natury odpowiadającą wielkim prawdom
Biblii, które mu powierzono. Dla tych wiernych wygnańców góry były symbolem
sprawiedliwości Jahwe. Swym dzieciom wskazywali na wyżyny i szczyty, które w
majestatycznej wspaniałości wznosiły się przed nimi, opowiadając im o Wszechmogącym, u
którego nie ma zmiany ani „zaćmienia”, a którego Słowo jest tak samo pewne i
niewzruszone, jak te skalne masywy. Bóg utwierdził góry i ugruntował je; żadne inne ramię,
oprócz ręki Nieskończonej Mocy, nie zdoła ich ruszyć z posad. Tak samo Bóg ustanowił
dekalog, podstawę panowania na niebie i ziemi. Ręka ludzka mogła dosięgnąć bliźnich i
pozbawić ich życia, lecz łatwiej byłoby tym ludziom poruszyć góry z ich posad i rzucić je w
morze, niż zmienić jedno z przykazań w prawie Bożym lub zniweczyć jedną z Jego obietnic
dla tych, którzy czynią wolę Bożą. Jednak w swej wierności wobec prawa Bożego słudzy
Boga powinni trwać tak mocno jak nieporuszone góry. {WB 37.4}
Góry otaczające doliny, w których mieszkali waldensi, były wiecznymi świadkami
twórczej mocy Bożej i niezawodnym zapewnieniem Jego opieki. Wygnańcy polubili te
ciche symbole obecności Jahwe. Nie narzekali na swój trudny los, nigdy też nie odczuwali
samotności wśród cichych gór. Dziękowali Bogu, że przygotował im schronienie przed
gniewem i okrucieństwem ludzi, i że mogli cieszyć się wolnością. Często, gdy wróg ich
prześladował, twierdze gór okazywały się najpewniejszym schronieniem. Z niejednej
wysokiej skały rozbrzmiewały pieśni dziękczynne i pochwalne, a wojska rzymskie nie
mogły ich stłumić. {WB 37.5}
Pobożność tych naśladowców Chrystusa była szczera, czysta i żarliwa. Prawdę cenili
ponad wygodne domy, dobra doczesne, przyjaciół, krewnych, a nawet ponad życie. Zasady
te wszczepiali również w serca młodzieży. Od wczesnych lat życia nauczano dzieci prawd
Pisma Świętego, a także wpajano im posłuszeństwo wobec wymagań prawa. Ponieważ
istniało bardzo mało odpisów Biblii, uczono się Słowa Bożego na pamięć, a wielu
waldensów potrafiło odtworzyć obszerne partie Starego i Nowego Testamentu. Myśli Boże
38