Lewiatan Narodów_

ojczyznę Adama. Po chwili odzywa się głos cudowniejszy od wszelkiej muzyki, jaką
kiedykolwiek słyszało ucho ludzkie, i mówi: „Walka się skończyła”. „Pójdźcie,
błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia
świata”. Mateusza 25,34. {WB 343.4}
Spełnia się życzenie Zbawiciela, dotyczące Jego uczniów: „Chcę, aby ci, których mi
dałeś, byli ze mną, gdzie Ja jestem”. Jana 17,24. Zbawiciel przyprowadza swemu Ojcu tych,
których wykupił własną krwią; stawia ich „nieskalanych z weselem przed oblicze swojej
chwały” (Judy 24) i mówi: „Oto ja i moje dzieci, które mi dałeś”. „Zachowałem tych,
których mi dałeś”. O, cuda zbawiającej miłości! O, błogości owej godziny, gdy odwieczny
Ojciec spoglądając na zbawionych widzi w nich swój obraz, gdy usunięte jest przekleństwo
grzechu i ludzkość jest znowu w harmonii z boskością! {WB 343.5}
Z niewypowiedzianą miłością Jezus zaprasza swych wiernych do udziału w radości ich
Pana. Zbawiciel raduję się, ponieważ widzi w królestwie wspaniałości ludzi, których
wyratował przez swe cierpienia i poniżenie. Zbawieni natomiast cieszą się, gdyż widzą
wśród błogosławionych tych, którzy dzięki ich modlitwom, pracy i ofiarnej miłości zostali
pozyskani dla Chrystusa. Kiedy zgromadzą się wokół wielkiego białego tronu,
niewypowiedziana radość napełni ich serca, ponieważ ujrzą nie tylko tych, których
przyprowadzili do Pana, lecz dowiedzą się także, że osoby przez nich pozyskane dla
Chrystusa pozyskały innych. Teraz wszyscy zbawieni składają swe korony u stóp
Chrystusa, aby Go wielbić przez nieskończone eony wieczności. {WB 343.6}
Kiedy wybrani zostaną zaproszeni do miasta Bożego, w powietrzu zabrzmi radosny
okrzyk triumfu. Pierwszy i drugi Adam mają się spotkać. Syn Boży z wyciągniętymi
ramionami chce objąć ojca wszystkich pokoleń — istotę, którą stworzył, a która zgrzeszyła
przeciwko swemu Stwórcy, to właśnie z powodu jej grzechu Zbawiciel nosi znaki
ukrzyżowania. Gdy Adam spostrzega ślady okrutnych gwoździ, nie pada w objęcia swego
Pana, lecz do Jego stóp i woła: „Godzien jest ten Baranek zabity!” Zbawiciel delikatnie
podnosi Adama, i prosi go, żeby znowu wszedł do swej ojczyzny w raju, której przez tak
długi czas był pozbawiony. {WB 344.1}
Po wygnaniu z raju, życie Adama na ziemi było pełne kłopotów i trosk. Każdy więdnący
liść, każde zabijane zwierzę na ofiarę, każda skaza w przyrodzie, każdy błąd w ludzkiej
naturze na nowo przypominały mu jego grzech. Okropny był jego ból, gdy widział coraz
bardziej panoszącą się niezbożność i gdy w odpowiedzi na swe ostrzeżenia słyszał zarzuty,
że to on jest winien grzechu. Z cierpliwą pokorą przez prawie tysiąc lat znosił karę za swe
przestępstwo. Szczerze żałował swego grzechu, wierzył w zasługi obiecanego Zbawiciela i
umarł z nadzieją zmartwychwstania. Syn Boży naprawił grzech człowieka. Dzięki dziełu
pojednania Adam ponownie wszedł do utraconego raju. {WB 344.2}
438