Lewiatan Narodów_

Grzech zniekształcił obraz Boży i zatarł go prawie zupełnie, lecz Chrystus przyszedł, aby
przywrócić to, co zostało stracone. On zmieni nasze ciało i uczyni je podobnym do swego
chwalebnego ciała. Śmiertelne, przemijające, pozbawione piękności i splamione
grzechem ciało człowieka stanie się doskonałe, piękne i nieśmiertelne. Wszelkie skazy i
ułomności pozostaną w grobie. Dopuszczeni ponownie do drzewa żywota w tak dawno
utraconym raju, zbawieni będą wzrastać, aż dorosną do postaci, jaką człowiek posiadał na
początku. Ostatnie ślady przekleństwa grzechu zostaną usunięte i wierni Chrystusowi
przywdzieją wspaniałość naszego Boga, będąc doskonałym odbiciem Pana w duchu, duszy i
ciele. O, cudowne zbawienie, tak długo rozważane, tak długo oczekiwane, lecz nigdy w
zupełności nie zrozumiane! {WB 342.5}
Żyjący sprawiedliwi zostaną w okamgnieniu przemienieni. Będą uwielbieni. Gdy
zabrzmi głos Boży, otrzymają nieśmiertelność i razem ze zmartwychwstałymi świętymi
zabrani zostaną na spotkanie Pana w powietrze. Aniołowie zgromadzą wybranych Bożych z
czterech krańców ziemi. Przyniosą także małe dzieci i oddadzą je matkom. Przyjaciele,
których rozłączyła śmierć, znowu się połączą, aby się już nigdy nie rozstawać i razem
podążą z radosnym śpiewem w stronę miasta Boga. {WB 343.1}
Na każdym boku wozu z obłoków chwały znajdują się skrzydła, a pod nim żywe koła.
Gdy wóz wznosi się koła wołają: „święty”, również skrzydła poruszając się wołają:
„święty”, a także zastępy aniołów śpiewają: „święty, święty jest Pan Bóg Wszechmogący”.
Wóz kieruje się w stronę Nowego Jeruzalemu, a zbawieni wykrzykują: „Alleluja!” {WB
343.2}
Przed wejściem do miasta Bożego Zbawiciel daje swym naśladowcom nagrodę za
zwycięstwo i insygnia ich królewskiego stanu. Wokół Króla, którego postać wznosi się
ponad świętymi i aniołami, a twarz jaśnieje miłością, ustawiają się jaśniejące rzędy
zbawionych. Oczy niezliczonych zastępów świętych są zwrócone ku Niemu, a każdy widzi
wspaniałość Tego, którego wygląd był kiedyś „tak zeszpecony, niepodobny do ludzkiego
(...), a jego postać nie taka jak synów ludzkich”. Izajasza 52,14. Zbawca własnoręcznie
wkłada korony chwały na głowy zwycięzców. Każdy otrzymuje koronę z widniejącym na
niej „nowym imieniem” i napisem „Świętość Panu”. Święci otrzymują palmę zwycięstwa i
harfę. Następnie aniołowie podają ton i każda ręka zręcznie dotyka strun instrumentu,
wydobywając z niego przepiękną muzykę. Niewypowiedziana błogość opanowuje każde
serce i zewsząd odzywają się głosy dziękczynienia:„Jemu, który miłuje nas i który wyzwolił
nas z grzechów naszych przez krew swoją, i uczynił nas rodem królewskim i kapłanami
Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała i moc na wieki wieków”. Objawienie 1,5-6. {WB
343.3}
Przed zbawionymi zastępami rozciąga się Święte Miasto. Jezus szeroko otwiera perłowe
bramy, a święci, którzy żyli według prawdy, wchodzą do środka. Widzą tam raj Boży —
437