Lewiatan Narodów_

Rozdział 40 — Wielkie Wyzwolenie
Kiedy zachowujący przykazania Boże zostaną wyjęci spod ochrony prawa, ludzie będą
usiłowali ich zniszczyć. Gdy zbliży się czas wykonania wyroku na wiernych Bogu, wszyscy
będą chcieli zgładzić znienawidzoną sektę i stłumić głos, który karci grzechy i głosi zasady
niezgodne z powszechnie panującymi poglądami. Dzieci Boże — niektóre w więzieniach, a
inne w jaskiniach gór lub lasach, wciąż będą prosić Boga o ochronę, podczas gdy ludzie
będą się zbroić, by wykonać na nich wyrok śmierci. W tej godzinie największego
niebezpieczeństwa Pan Zastępów pospieszy na ratunek swym wybranym. Bóg powiedział:
„Wtedy zaśpiewacie pieśń jak w noc uroczystego święta i będziecie się radować z serca jak
pielgrzym, który idzie na górę Pana, do opoki Izraela. I odezwie się Pan swoim potężnym
głosem i ukaże ciosy swojego ramienia w zapalczywości gniewu i w płomieniu
pożerającego ognia, wśród burzy i ulewy, i ciężkiego gradu”. Izajasza 30,29-30. {WB
338.1}
Z okrzykami triumfu, bluźnierstwa i szyderstwa tłumy niepobożnych zamierzają rzucić
się na swoje ofiary, gdy oto nagle wielka ciemność, gorsza od najciemniejszej nocy, ogarnie
całą ziemię. Po chwili tęcza jaśniejąca wspaniałością tronu Bożego przecina niebo i zdaje
się ogarniać każdą modlącą się grupę. Rozwścieczeni ludzie zatrzymują się nagle, ich
bluźniercze okrzyki zamierają, a oni zapominają o swym gniewie. Miotani straszliwymi
obawami wpatrują się w symbol przymierza Bożego i pragną ukryć się przed jego
przemożnym blaskiem. {WB 338.2}
Lud Boży słyszy wyraźny dźwięczny głos, mówiący: „Spójrzcie w górę”. Podnoszą się
więc oczy ku niebu i widzą tęczę obietnicy. Ciemne chmury, które okryły firmament,
rozdzielają się i wierni, podobnie jak Szczepan, patrzą w niebo i widzą wspaniałość Boga
oraz Syna Człowieczego siedzącego na tronie. Na Jego boskiej postaci dostrzegają znaki
uniżenia, a z Jego ust słyszą prośbę, którą Zbawca kieruje do Ojca i aniołów: „Chcę, aby ci,
których mi dałeś, byli ze mną, gdzie Ja jestem”. Jana 17,24. Znowu odzywa się głos pełen
miłości i radości: „Idą, idą święci, niewinni, nie splamieni, ponieważ zachowali słowo
Mojej cierpliwości, przeto niech mieszkają z aniołami”. Pobladłe, drżące usta tych, którzy
mocno trwali w wierze, wydają okrzyk zwycięstwa. {WB 338.3}
Wśród ciemnej nocy Bóg przybywa, by wybawić Swój lud. Na niebie pojawia się słońce
w całej swej okazałości. Szybko następują znaki i cuda. Oszołomieni niezbożni ze strachem
przypatrują się tym scenom, podczas gdy sprawiedliwi z radością spoglądają na znaki
swego wybawienia. Cały porządek przyrody ulega zachwianiu: rzeki przestają płynąć, a
ciężkie, czarne chmury mieszają się ze sobą. W środku zachmurzonego nieba widać jedno
jaśniejące miejsce, skąd rozbrzmiewa glos Boga podobny do huku spienionych wód i mówi:
„Stało się”. Objawienie 16,17. {WB 338.4}
431