Lewiatan Narodów_

Rozdział 4 — lśniące Światło
Pośród duchowej ciemności, jaka spowiła ziemię w czasie wielowiekowej władzy
papieskiej, światło prawdy nie mogło być zupełnie zgaszone. Zawsze istnieli świadkowie,
Boga, którzy pielęgnowali wiarę w Jezusa Chrystusa jako jedynego pośrednika między
Bogiem a człowiekiem i święcili prawdziwy dzień odpocznienia — sobotę, dla których
jedynym prawem życia było Pismo Święte. Świat nigdy się nie dowie, jak wiele zawdzięcza
tym ludziom. Piętnowano ich jako heretyków, kwestionowano ich postępowanie, oczerniano
charaktery, zatajano lub opacznie przedstawiano treść ich pism. A mimo to oni byli
niewzruszeni — przez stulecia zachowali wiarę w jej pierwotnej czystości jako święte
dziedzictwo dla przyszłych pokoleń. {WB 35.1}
Historia ludu Bożego w czasie ciemnego średniowiecza, jakie nastąpiło wraz z
rozpoczęciem panowania papiestwa, zapisana jest na kartach ksiąg niebios, natomiast w
ziemskich jego kronikach poświęcono jej niewiele miejsca. Oprócz oskarżeń
prześladowców ludu Bożego w annałach historii znajdujemy niewiele śladów jego istnienia.
Rzym w przebiegły sposób wymazywał wszelki ślad sprzeciwu jego doktrynom czy
dekretom. Wszystko, co zostało uznane za heretyckie — zarówno ludzi, jak i pisma —
starano się zniszczyć. Wystarczało, że usłyszano o najmniejszej wątpliwości lub
kwestionowaniu dogmatów papieskich, by pozbawić życia bogatego lub biednego, wysoko
lub nisko urodzonego. Rzym starał się również zniszczyć każdy dowód swojego
okrucieństwa wobec innowierców. Sobory papieskie zalecały, aby księgi zawierające tego
rodzaju sprawozdania były palone. Przed wynalezieniem druku było ich niewiele, a te, które
istniały, nie nadawały się do przechowywania. Władze papieskie mogły więc z
powodzeniem zrealizować swój zamysł. {WB 35.2}
Żaden Kościół leżący w zasięgu władzy Rzymu nie cieszył się długo wolnością religijną.
Papiestwo z chwilą zdobycia supremacji zaczęło niszczyć wszystkich, którzy nie chcieli
uznać jego zwierzchnictwa, toteż poszczególne Kościoły jeden po drugim ulegały przemocy
Rzymu. {WB 35.3}
Wielka Brytania wcześnie przyjęła chrześcijaństwo. Ewangelia, która dotarła do
mieszkańców tych wysp w pierwszych wiekach naszej ery, była tam jeszcze czysta i wolna
od rzymskich zniekształceń. Prześladowanie ze strony pogańskich władców, które docierało
również do odległych wybrzeży, było jedynym darem, jaki tamtejsze wspólnoty
chrześcijańskie otrzymały od Rzymu. Wielu chrześcijan uciekając przed prześladowaniami
w Anglii znalazło schronienie w Szkocji, skąd prawda przedostała się do Irlandii, gdzie
przyjęto ją z radością. {WB 35.4}
35