Lewiatan Narodów_

Szatan oskarżył Jakuba przed aniołami Bożymi, domagając się prawa zgładzenia go z
powodu grzechu. Nakłonił Ezawa, by wystąpił przeciwko bratu. Gdy patriarcha przez całą
noc walczył z aniołem, szatan starał się przygnieść go poczuciem winy, aby go w ten sposób
zniechęcić i zachwiać jego zaufanie do Boga. Jakub omal nie zwątpił. Jednak wiedząc, że
bez pomocy nieba zginie, szczerze żałował za swój wielki grzech i prosił o łaskę Bożą. Nie
dał się odwieść od zamierzonego celu, lecz mocno trzymał się Anioła i głośno wołając nie
przestawał prosić, aż zwyciężył. {WB 329.3}
Jak szatan wpłynął na Ezawa, by ten wyszedł do walki przeciw Jakubowi, tak też
wpłynie w czasie ucisku na niezbożnych, aby zniszczyli lud Boży. Podobnie jak oskarżył
Jakuba, tak też oskarży dzieci Boże. Książę zła uważa ludzi za swoich poddanych, ale mała
garstka, która zachowuje przykazania Boże, sprzeciwia się jego władzy. Gdyby udało mu
się zgładzić dzieci Boże z ziemi, jego zwycięstwo byłoby pewne. Szatan widzi, że aniołowie
Boga strzegą tę garstkę i domyśla się, że grzechy zostały im przebaczone, lecz nie wie, że
ich los został już rozstrzygnięty w niebiańskiej świątyni. Zna grzechy do których ich zwiódł,
przedstawia je więc Bogu w przejaskrawionym świetle twierdząc, że ludzie ci podobnie jak
on zasługują na pozbawienie łaski Bożej. Mówi, że Bóg w swej sprawiedliwości nie może
odpuścić im grzechów, a równocześnie potępić go i jego aniołów. Żąda ich jako swego łupu
i chce, aby ich oddano w jego niszczycielskie ręce. {WB 329.4}
Gdy szatan oskarża wiernych Bogu z powodu ich grzechów, Pan pozwala mu kusić ich
do najdalszych granic. Ich zaufanie do Boga, wiara i wytrwałość są ciężko
doświadczane. {WB 329.5}
Gdy myślą o swojej przeszłości, ich nadzieja słabnie, ponieważ w całym swym życiu nie
widzą wiele dobra. Są świadomi swej słabości i niegodności. Szatan stara się przerazić ich
myślą, że ich los jest beznadziejny, że nie mogą być obmyci z grzechu. Stara się w ten
sposób zniszczyć ich wiarę, aby poddali się jego pokusom i porzucili posłuszeństwo wobec
Boga. {WB 330.1}
Chociaż lud Boży otoczony będzie zewsząd wrogami, którzy czyhają na jego upadek, to
jednak obawa, jaka będzie go dręczyć nie jest strachem przed prześladowaniem za prawdę;
wierni Bogu obawiać się będą raczej tego, że nie żałowali w pełni za każdy grzech i że z
powodu jakiegoś przewinienia Chrystus nie dotrzyma wobec nich swej obietnicy, zawartej
w słowach: „Ponieważ zachowałeś nakaz mój, by przy mnie wytrwać, przeto i Ja zachowam
cię w godzinie próby, jaka przyjdzie na cały świat”. Objawienie 3,10. Gdyby mieli
zapewnienie przebaczenia swych grzechów, nie obawialiby się śmierci ani męczeństwa, ale
jeśli okażą się niegodnymi i stracą życie z powodu słabości charakteru, wówczas zhańbią
imię Boże. {WB 330.2}
Gdy widzą wszędzie intrygi, zdradę i bunt, powstaje w nich wielkie pragnienie, gorąca
tęsknota za tym, aby skończyło się to wielkie odstępstwo, by niegodziwość niepobożnych
420