Lewiatan Narodów_

dziećmi i całym swym dobytkiem w drogę powrotną do rodzinnego kraju. Gdy przekroczył
jego granicę przeraził się wiadomością, że Ezaw na czele swych wojowników zbliża się,
aby dokonać zemsty. Zdawało się, że nieuzbrojony i bezbronny orszak Jakuba niechybnie
zginie od miecza mściciela. Do tego strachu i obawy Jakuba przyłączył się jeszcze
przytłaczający ciężar świadomości winy, wiedział bowiem, że jego własny grzech
spowodował zbliżające się niebezpieczeństwo. Jedyna nadzieja była teraz w łasce Bożej,
jedyną obroną musiała być modlitwa. Uczynił wszystko, co mógł, aby przebłagać brata za
wyrządzoną mu ongiś krzywdę i odwrócić niebezpieczeństwo grożące całemu jego domowi.
Podobnie też naśladowcy Chrystusa będą czynić wszystko w obliczu zbliżającego się
nieszczęścia, aby przedstawić się światu we właściwym świetle, aby usunąć uprzedzenia i
uniknąć niebezpieczeństwa zagrażającego wolności sumienia. {WB 328.3}
Odesławszy swą rodzinę, żeby nie widziała jego utrapienia, Jakub pozostał sam, by
prosić Boga o pomoc. Wyznał swój grzech i w skrusze podziękował za okazaną mu przez
Pana łaskę, powołując się jednocześnie w głębokiej pokorze na przymierze uczynione z jego
ojcami i obietnicę daną mu w widzeniu w Betel oraz w kraju wygnania. Nadszedł
decydujący moment w jego życiu. W ciemności i w samotności nadal modlił się korząc się
przed Bogiem. Nagle poczuł jakąś rękę na ramieniu. Pomyślał, że nieprzyjaciel sięga po
jego życie i zrozpaczony rzucił się do walki z domniemanym napastnikiem. Kiedy zaczęło
świtać, nieznajomy nieprzyjaciel okazał nadludzką siłę. Za jego lekkim dotknięciem
potężny Jakub został jakby sparaliżowany, ze łzami w oczach padł bezbronny w ramiona
swego tajemniczego przeciwnika. Dopiero teraz zorientował się, że walczył z Aniołem
przymierza, ale pomimo obezwładnienia i piekącego bólu nie załamał się. Zbyt długo
cierpiał z powodu popełnionego grzechu i musiał się upewnić, że mu ten grzech
przebaczono. Gdy wydawało mu się, że boski poseł chce odejść, uchwycił się go, prosząc o
błogosławieństwo. Anioł rzekł: „Puść mię, bo już wzeszła zorza”, ale patriarcha zawołał:
„Nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz”. 1 Mojżeszowa 32,26. Jakież wielkie
zaufanie, zdecydowanie i wytrwałość wyrażają te słowa Jakuba! Gdyby były dumnym
żądaniem, patriarcha zostałby zniszczony, ale były pewnością człowieka, który wyznaje swą
słabość i niegodność, polegając na łasce dotrzymującego obietnic Boga. {WB 329.1}
„Walcząc z aniołem zwyciężył”. Ozeasza 12,5. Dzięki uniżeniu, pokucie i poddaniu się
ten grzeszny, błądzący śmiertelnik zwyciężył Majestat Nieba. Drżąc, opierał się na
obietnicach Bożych, a serce Nieskończonej Miłości nie mogło odrzucić jego prośby. Jako
dowód zwycięstwa i dla zachęcenia innych do brania z niego przykładu, imię „Jakub”, które
było przypomnieniem grzechu, zostało zmienione na imię „Izrael”, będące pamiątką
zwycięstwa. Fakt, że Jakub walczył z Bogiem i zwyciężył, był zapewnieniem, że odniesie
on zwycięstwo w walce z ludźmi. Teraz już nie obawiał się gniewu brata, gdyż Pan był jego
obroną. {WB 329.2}
419