Lewiatan Narodów_

W trzynastym wieku wprowadzono inkwizycję, najstraszliwsze narzędzie papiestwa.
Sam książę ciemności współdziałał z przywódcami hierarchii papieskiej. W czasie
tajemnych posiedzeń tej instytucji szatan i jego aniołowie sprawowali władzę nad umysłami
złych ludzi. Na posiedzeniach tych znajdował się jednak również anioł Boży, spisując
ponure sprawozdanie o ich uczynkach, niegodziwych wyrokach, jak również historię
wstrząsających tortur i morderstw. „Wielki Babilon” pijany był „krwią świętych”. Miliony
ciał męczenników wołały do Boga o pomstę nad tą odstępczą mocą. {WB 34.2}
Papiestwo stało się tyranem świata. Cesarze i królowie poddawali się bezwolnie
rozporządzeniom rzymskich biskupów. Zdawało się, że w mocy Rzymu spoczywa doczesny
i wieczny los ludzkości. Przez długie stulecia wszędzie z uległością przyjmowano nauki
Rzymu, wypełniano ze czcią wszelkie ceremonie, obchodzono nakazane przez Rzym
święta. Poważano i wspierano duchowieństwo. Kościół rzymski doszedł do szczytu potęgi,
czci i wspaniałości. {WB 34.3}
Jednak „południe papiestwa było północą dla świata”. — J. A. Wylie, The History of
Protestantism I, rozdz. 4. Pismo Święte było nieznane nie tylko ludowi, ale i kapłanom.
Podobnie jak kiedyś faryzeusze, przywódcy papiescy nienawidzili światła, które by mogło
im ukazać ich grzechy. Odrzuciwszy miarę sprawiedliwości Bożej — prawo Boże —
papiestwo wykorzystywało swoją potęgę, a niesprawiedliwe praktyki mnożyły się bez
ograniczeń. Szerzyły się oszustwo, chciwość i rozwiązłość. Nie cofano się przed zbrodnią,
żeby tylko zdobyć zaszczyt czy stanowisko. Pałace papieży i prałatów były miejscem
najpodlejszej rozpusty. Niektórzy papieże byli winni zbrodni, które wstrząsały sumieniami
nawet władców świeckich, tak że nieraz sami starali się oni usunąć z urzędu dygnitarzy
Kościoła, jako postacie zbyt nikczemne, by je tolerować. Przez całe wieki Europa nie
czyniła żadnych postępów w wiedzy, w sztuce, ani w cywilizacji. Tępota moralna i
umysłowa opanowała całe chrześcijaństwo. {WB 34.4}
Stan świata pod panowaniem rzymskiej potęgi przedstawiał jaskrawe wypełnienie
proroctw Ozeasza: „Lud mój ginie, gdyż brak mu poznania; ponieważ ty odrzuciłeś
poznanie, i Ja ciebie odrzucę; abyś mi nie był kapłanem, a ponieważ zapomniałeś o zakonie
swojego Boga, Ja też zapomnę o twoich dzieciach” (Ozeasza 4,6); „nie ma w kraju ani
wierności, ani miłości, ani poznania Boga. Jest natomiast krzywoprzysięstwo, kłamstwo,
zabójstwo, kradzież, cudzołóstwo, rabunek, morderstwa idą za morderstwami”. Ozeasza
4,1-2. Takie były skutki odrzucenia Słowa Bożego. {WB 34.5}
34