Lewiatan Narodów_

degeneracje całej natury człowieka. Dla przypieczętowania swego dzieła oświadcza za
pośrednictwem duchów, że „prawdziwa wiedza stawia człowieka ponad prawo”, że
„cokolwiek istnieje, jest słuszne”, że „Bóg nie potępia”, i że „żadne popełniane grzechy nie
obciążają człowieka żadną winą”. Jeżeli w ten sposób zwodzi ludzi, by wierzyli, że
pożądanie jest najwyższym prawem, a rozwiązłość wolnością, że człowiek jest
odpowiedzialny tylko przed samym sobą, to nic dziwnego, że wszędzie roi się od zepsucia i
deprawacji. Mnóstwo ludzi chciwie przyjmuje nauki, zezwalające zaspokajać cielesne
skłonności ich serc. Hamulce powściągliwości powierza się zmysłowej żądzy, siły umysłu i
ducha podporządkowuje zwierzęcym skłonnościom, a szatan triumfująco zagarnia do swych
sieci tysiące pozornych naśladowców Chrystusa. {WB 297.3}
Nikt nie może dać się oszukać kłamliwym twierdzeniom spirytyzmu. Bóg udzielił
ludziom dostatecznej ilości światła, aby mogli, rozpoznać zasadzkę szatana. Jak już
powiedziano, teoria, która stanowi istotny fundament spirytyzmu, sprzeciwia się
najwyraźniejszym twierdzeniom Pisma Świętego. Biblia oświadcza, że umarli nic nie
wiedzą, że ich myśli zginęły, że nie mają żadnego udziału w czymkolwiek, co się dzieje pod
słońcem, że nieznane są im radości, ani smutki tych, którzy byli dla nich najdroższymi na
ziemi. {WB 297.4}
Co więcej, Bóg wyraźnie zakazał wszelkiego komunikowania się z rzekomymi duchami
ludzi zmarłych. Za czasów żydowskich istniała pewna grupa ludzi, która podobnie jak
dzisiejsi spirytyści twierdziła, że utrzymuje łączność z umarłymi. Jednak „duchy wieszcze”,
jak nazywano tych przybyszów z innych światów, były według oświadczenia Pisma
Świętego „duchami demonów”. 4 Mojżeszowa 25,1-3; Psalmów 106,28; 1 Koryntian
10,20; Objawienie 16,14. Porozumiewanie się z duchami uznał Bóg za obrzydliwość i pod
karą śmierci tego zabronił. Patrz 3 Mojżeszowa 19,31; 20,27. Dziś sama nazwa
„czarnoksięstwo” traktowana jest z pogardą. Twierdzenie, że ludzie mogą komunikować się
ze złymi duchami, uważa się za bajkę z ciemnego średniowiecza. Jednak spirytyzm posiada
setki tysięcy, a nawet miliony zwolenników, utorował sobie drogę do sfer naukowych i
wkradł się do Kościołów oraz rządów, a nawet znalazł życzliwe przyjęcie na dworach
królów. To olbrzymie zwiedzenie jest niczym innym jak tylko odnowieniem w innej szacie
potępionego i zakazanego we wcześniejszych wiekach czarnoksięstwa. {WB 297.5}
Gdyby nawet nie było innych dowodów prawdziwej istoty spirytyzmu, chrześcijaninowi
powinno wystarczyć to, że duchy nie czynią różnicy między sprawiedliwością a grzechem,
między najszlachetniejszymi i najczystszymi spośród apostołów Chrystusa a najbardziej
zepsutymi sługami szatana. Przedstawiając najpodlejszych grzeszników jako
wywyższonych mieszkańców nieba, szatan mówi do ludzi: „Nieważne jak złym jesteś,
nieważne, czy wierzysz w Boga i Biblię, czy też nie, żyj, jak ci się podoba, niebo i tak
będzie twoją ojczyzną”. Spirytystyczni nauczyciele oświadczają: „Każdy, kto źle czyni, jest
dobry w oczach Pana i w takich ma Pan upodobanie”, albo: „gdzie jest Bóg
377