Lewiatan Narodów_

wspominają o niej! Apostołowie tak głosili, a pierwotni chrześcijanie tak wierzyli. Tak my
głosimy i tak nasi słuchacze wierzą. Nie ma w ewangelii nauki, na którą kładziono by
większy nacisk, nie ma w dzisiejszym chrześcijaństwie nauki i nie ma nauki w systemie
doktryn, którą by bardziej zaniedbywano!” — Komentarz do Nowego Testamentu II,
Ogólne uwagi do 1 Listu do Koryntian, rozdz. 15, par. 3. {WB 292.4}
Taki stan utrzymywał się dopóty, aż świat chrześcijański całkowicie wypaczył tę
wspaniałą prawdę i zapomniał o niej. Przykładem tego jest wypowiedź pewnego wybitnego
pisarza religijnego, który komentując słowa apostoła Pawła z 1 Tesaloniczan 4,13-18,
stwierdził: „W celu praktycznego pocieszenia nauka o błogosławionej nieśmiertelności
sprawiedliwych zastępuje nam wszelką wątpliwą naukę o powtórnym przyjściu Pana.
Chrystus przychodzi do nas w momencie śmierci. To jest właśnie to, na co czekamy. Umarli
są już w stanie chwały i nie czekają na trąbę ogłaszającą sąd oraz szczęście”. {WB 293.1}
Chrystus jednak tuż przed opuszczeniem swych uczniów nie powiedział im, że wkrótce
przyjdą do Niego. Rzekł natomiast: „Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i
przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i
wy byli”. Jana 14,2-3. Apostoł Paweł mówi: „Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos
archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba, wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w
Chrystusie. Potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w
obłokach w powietrze, na spotkanie Pana, i tak zawsze będziemy z Panem”. Na końcu
dodaje: „Przeto pocieszajcie się nawzajem tymi słowy”. 1 Tesaloniczan 4,16-18. Jakież
wielkie przeciwieństwo widać między tymi słowami pociechy a cytowanymi wyżej słowami
nadziei wspomnianego duszpasterza! Pocieszał on pogrążonych w smutku przyjaciół
zapewnieniem, że choćby ów zmarły był największym grzesznikiem, to jednak, gdy wydał
swe ostatnie tchnienie, został przyjęty do grona aniołów. Natomiast apostoł Paweł wskazuje
swym braciom na mające nastąpić przyjście Pana, kiedy to okowy grobu zostaną zerwane, a
„umarli w Chrystusie” powstaną do życia wiecznego. {WB 293.2}
Zanim ktokolwiek wejdzie do błogosławionych przybytków, musi być zbadane jego
życie, musi być rozpatrzony zarówno jego charakter, jak i uczynki. Wszyscy będą sądzeni
według sprawozdań zapisanych w księgach i otrzymają nagrodę stosownie do swych
czynów. Sąd ten nie odbywa się po śmierci. Zważmy na słowa apostoła Pawła: „Gdyż
wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie przez męża, którego
ustanowił, potwierdzając to wszystkim przez wskrzeszenie go z martwych”. Dzieje
Apostolskie 17,31. Apostoł wyraźnie stwierdza, że wyznaczono specjalny czas — wówczas
należący jeszcze do przyszłości — w którym odbędzie się sąd nad światem. {WB 293.3}
Apostoł Juda ma na myśli ten sam okres, gdy mówi: „Aniołów zaś, którzy nie zachowali
zakreślonego dla nich okręgu, lecz opuścili własne mieszkanie, trzyma w wiecznych pętach
w ciemnicy na wielki dzień sądu”. Judy 6. Następnie cytuje słowa Henocha: „Oto przyszedł
371