Lewiatan Narodów_

Rozdział 29 — Pochodzenie Zła
Dla wielu ludzi pochodzenie grzechu i racja jego istnienia są zupełnie niezrozumiałe.
Widząc działanie zła z jego strasznymi następstwami, nędzą i spustoszeniem pytają, jak
może ono istnieć pod panowaniem Tego, który posiada nieskończoną mądrość, moc i
miłość. Jest to tajemnica, której nie potrafią sobie wyjaśnić. W swej niepewności i
zwątpieniu nie dostrzegają jasnych prawd objawionych w Słowie Bożym. Są tacy, którzy w
swych dociekaniach istnienia grzechu usiłują wniknąć w to, czego Bóg nigdy nie objawił,
dlatego też nie znajdują żadnego rozwiązania, ci zaś, którzy skłonni są do wątpienia i
wysuwania zarzutów, wykorzystują ten fakt jako powód, dla którego odrzucają słowa Pisma
Świętego. Inni nie mogą dostatecznie zrozumieć wielkiego problemu zła, ponieważ tradycja
i fałszywe przedstawienie prawd biblijnych zaciemniły naukę Pisma Świętego o charakterze
Boga, rodzaju Jego rządów i zasadach postępowania z grzechem. {WB 262.1}
Jest rzeczą niemożliwą, żeby w pełni wyjaśnić pochodzenie grzechu w tym sensie, aby
uzasadnić jego istnienie. Jednak posiadamy dostateczne wiadomości na temat pochodzenia
grzechu i ostatecznego zniweczenia go, aby móc wykazać sprawiedliwość i dobroć Boga we
wszystkich Jego poczynaniach dotyczących zła. Nie ma wyraźniejszej nauki w Piśmie
Świętym jak ta, że Bóg w żadnej mierze nie jest odpowiedzialny za powstanie grzechu, że
nie wstrzymał celowo łaski, że nie było żadnego błędu w systemie Jego rządów, który dałby
sposobność do powstania buntu. Grzech jest intruzem i jego istnienia nie da się niczym
uzasadnić. Jest on niepojęty i nie dający się wytłumaczyć. Usprawiedliwiać go, to znaczy
bronić go. Gdyby można było znaleźć wytłumaczenie lub wskazać powód jego istnienia,
przestałby być grzechem. Jedyną definicją grzechu, jaką znamy, jest ta, którą podaje Słowo
Boże — „grzech jest przestępstwem zakonu” (1 Jana 3,4), jest wytworem zasady
przeciwstawnej wielkiemu prawu miłości, które stanowi podstawę rządów Bożych. {WB
262.2}
Zanim powstało zło, w całym wszechświecie panowały pokój i szczęście. Przyroda
pozostawała w zgodzie z wolą Stwórcy. Miłość do Boga górowała nad wszystkim, a
wzajemna miłość Jego stworzeń była doskonała. Chrystus — Słowo, Jednorodzony Syn
Boży, tworzył jedność z Wiecznym Ojcem — jedność pod względem natury, charakteru
oraz celu, był jedyną istotą we wszechświecie, która znała wszelkie myśli i zamiary
Stwórcy. Ojciec, stwarzając wszystkie niebiańskie istoty, działał przez Chrystusa:
„Albowiem przezeń stworzone są wszystkie rzeczy, które są na niebie (...) bądź trony, bądź
państwa, bądź królestwa, bądź zwierzchności”. Kolosan 1,16. Chrystusowi, tak jak Ojcu,
całe niebo oddawało cześć. {WB 262.3}
Ponieważ prawo miłości stanowiło podstawę rządów Bożych, szczęście wszystkich
niebiańskich istot zależało od postępowania zgodnego z Jego wielkimi zasadami
332