Lewiatan Narodów_

dopełniła się miłość Boża”. 1 Jana 2,4-5. To właśnie jest probierzem każdej ludzkiej
deklaracji dotyczącej jego wiary. Nie możemy o kimś powiedzieć, że jest uświęcony, jeśli
nie porównamy jego postępowania z Bożą miarą świętości zarówno na ziemi, jak i w niebie.
Jeżeli ludzie nie uznają ważności prawa moralnego, jeśli lekceważą przykazania Boże, albo
przekraczają choćby jedno z najmniej szych jego nakazów i nauczają tak innych, to nie będą
uznani przez Niebo, a my możemy być pewni, że ich roszczenia do chrześcijaństwa są
bezpodstawne. {WB 251.3}
Gdy ktoś twierdzi, że nie grzeszy, dowodzi tym samym, że daleko mu do świętości.
Ponieważ człowiek nie ma właściwego pojęcia o bezgranicznej czystości i świętości Boga,
ani też o tym, jakimi muszą się stać ci, którzy chcą żyć w harmonii z Panem, ponieważ nie
posiada właściwego pojęcia o czystości i wzniosłej szlachetności Jezusa, a także o nędzy i
ohydzie grzechu, może uważać się za świętego. Im bardziej człowiek jest oddalony od
Chrystusa, im bardziej niewłaściwe ma pojęcie o charakterze i wymaganiach Boga, tym
sprawiedliwszym wydaje się we własnych oczach. {WB 251.4}
Uświęcenie przedstawione w Piśmie Świętym obejmuje całą istotę człowieka: jego
duszę, ducha i ciało. Apostoł Paweł pisze do wierzących w Tesalonikach: „A cały duch
wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany na przyjście Pana naszego, Jezusa
Chrystusa”. 1 Tesaloniczan 5,23. Do Rzymian zwraca się: „Wzywam was tedy, bracia,
przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu,
bo taka winna być duchowa służba wasza”. Rzymian 12,1. Za czasów starożytnego Izraela
każdy dar składany Bogu na ofiarę był skrupulatnie badany. Gdy znaleziono jakąkolwiek
skazę na ciele zwierzęcia ofiarnego nie przyjmowano go, gdyż Bóg nakazał, aby ofiary były
„bez zmazy”. Podobnie chrześcijanie mają uczynić swe ciała ofiarą żywą, świętą i miłą
Bogu. Aby to osiągnąć, muszą zachowywać w jak najlepszym stanie wszystkie siły. Każdy
czyn lub postępowanie, które osłabia siły fizyczne bądź umysłowe, czyni człowieka
niezdatnym do służenia Stwórcy. Czyż Bóg znajdzie upodobanie w czymś gorszym od
najlepszego, co możemy Mu ofiarować? Jezus powiedział: „Będziesz miłował Pana Boga
twego z całego serca”. Ci, którzy kochają Boga z całego serca, będą pragnęli poświęcić Mu
to, co najlepsze, będą się starali tak ukierunkować wszystkie swe siły, aby były w zgodzie z
przykazaniami, które pomogą im czynić Jego wolę. Nie będą osłabiać ani plamić ofiary,
jaką przynoszą swemu niebiańskiemu Ojcu, przez zaspokajanie pożądliwości lub
namiętności. {WB 251.5}
Apostoł Piotr mówi: „Umiłowani, napominam was, abyście (...) wstrzymali się od
cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy”. 1 Piotra 2,11. Każde grzeszne
zaspokajanie pożądliwości przytępia i osłabia duchowe oraz umysłowe zdolności, w takiej
sytuacji Słowo Boże lub Duch Święty nie mogą w pożądany sposób wpłynąć na człowieka.
Apostoł Paweł pisze do Koryntian: „Oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha,
dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej”. 2 Koryntian 7,1. Do owoców Ducha,
318