Lewiatan Narodów_

Rozdział 27 — Odrodzone życie
Gdziekolwiek Słowo Boże było wiernie głoszone, tam pojawiały się rezultaty
świadczące o jego boskim pochodzeniu. Duch Boży towarzyszył poselstwu Jego głosicieli,
a ci przemawiali z mocą. W grzesznikach budziło się sumienie. „Światłość, która oświeca
każdego człowieka” rozjaśniła wnętrza ich serc i ujawniła każdy ciemny czyn. W ich
umysłach rodziło się głębokie przekonanie o własnej grzeszności, o sprawiedliwości i
nadchodzącym sądzie. Ludzie zaczęli pojmować sprawiedliwość Bożą i ogarnął ich lęk, że
grzeszni i splamieni winą będą musieli stanąć przed Tym, który bada serca. W trwodze
wołali: „Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?” Kiedy wyjaśniono im znaczenie śmierci
Chrystusa i krzyża Golgoty jako ofiary ludzkości, zrozumieli, że jedynie zasługi Zbawiciela
mogą stanowić okup za ich przestępstwa, i że tylko one są w stanie pojednać człowieka z
Bogiem. W wierze i pokorze przyjęli Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata. Przez
krew Jezusa otrzymali przebaczenie popełnionych grzechów. {WB 245.1}
Ludzie ci wydali prawdziwe owoce nawrócenia. Uwierzyli, ochrzcili się i powstali do
nowego życia. Stali się nowym stworzeniem w Jezusie Chrystusie, by nie kierować się już
dawniejszymi pożądliwościami, lecz, aby wierząc w Syna Bożego, iść Jego śladami,
odzwierciedlać Jego charakter i oczyścić się, tak jak On był czysty. Pokochali to, co kiedyś
nienawidzili, a to, w czym znajdowali dawniej upodobanie, stało się teraz dla nich
obrzydliwością. Zarozumiali i pewni siebie stawali się pokornymi i skromnymi, bluźniercy
— pełnymi czci, wyniośli i próżni — poważnymi i cichymi, pijacy — trzeźwymi, a
rozwięźli — nieskalanymi. Porzucono próżne zamiłowanie do strojów. Ich ozdobą przestało
być „to, co zewnętrzne, trefienie włosów, złote klejnoty lub strojne szaty”, stał się nią
„ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha,
który jedynie ma wartość przed Bogiem”. 1 Piotra 3,3-4. {WB 245.2}
Przebudzenie doprowadziło do gruntowej samokrytyki i skruchy. Nawróceni gorąco
wzywali grzeszników do opamiętania i miłowali tych, których Chrystus odkupił swoją
krwią. Mężczyźni i kobiety modlili się, błagając Boga o zbawienie. Skutki religijnego
przebudzenia były widoczne u tych, którzy nie bali się samozaparcia i ofiar, lecz cieszyli
się, że uznano ich za godnych znoszenia hańby i prześladowania w imię Chrystusa.
Wszyscy dostrzegali odrodzenie w życiu tych, którzy uwierzyli Jezusowi. Społeczeństwo
odczuwało ich błogosławiony wpływ. Wierzący siali z Duchem Świętym, a zbierali z
Chrystusem, by pomnożyć żniwo zbawionych. {WB 245.3}
Można było powiedzieć, że byli „zasmuceni ku upamiętaniu”. „Albowiem smutek, który
jest według Boga, sprawia upamiętnianie ku zbawieniu i nikt go nie żałuje, smutek zaś
światowy sprawia śmierć. Patrzcie, co ten wasz smutek według Boga sprawił, jaką
310