Lewiatan Narodów_

dobrowolnie na pokusy szatana, dlatego też złe cechy charakteru odniosły w nim
zwycięstwo. Pozwolił mocom ciemności kierować sobą, gniewał się, gdy go napominano, a
w końcu zdradził swego Mistrza. W podobny sposób wszyscy ci, którzy pod maską
pobożności miłują zło, nienawidzą tych, którzy piętnują ich grzeszne życie. Gdy nadarzy się
dogodna sposobność, zdradzą tych, którzy starali się ich zawrócić ze złych dróg. {WB 26.1}
Apostołowie spotykali w zborach członków, którzy udawali pobożnych, a w skrytości
hołdowali grzechowi. Ananiasz i Safira byli oszustami, udawali, że składają Bogu na ofiarę
wszystko, gdy tymczasem chciwie zostawili pewną część dla siebie. Duch Prawdy objawił
apostołom rzeczywiste oblicze tych pozornych chrześcijan, a wyrok Boży uwolnił Kościół
od plamy na czystej szacie. Ten fakt, świadczący o obecności Ducha Świętego w Kościele,
stał się postrachem dla hipokrytów i przestępców, którzy ze względu na swoje postępowanie
nie mogli dłużej pozostać w gronie prawdziwych naśladowców Chrystusa. Gdy nastały
prześladowania i doświadczenia, tylko ci szli za Chrystusem, którzy dla prawdy chętnie
poświęcali wszystko. Dlatego w okresie prześladowań Kościół był stosunkowo czysty. Gdy
jednak prześladowania ustały, do wierzących przyłączyli się ludzie mniej szczerzy i oddani.
Szatan wkroczył wtedy do Kościoła bardzo łatwo. {WB 26.2}
Książę Światłości nie ma nic wspólnego z księciem ciemności i nie może być nic
wspólnego między naśladowcami obu tych wodzów. Kiedy chrześcijanie zgodzili się
połączyć z ludźmi tylko połowicznie nawróconymi, wstąpili na drogę, która coraz bardziej
oddalała się od prawdy. Szatan był rad z tego, że udało mu się zwieść tak wielką liczbę
wyznawców Chrystusa i w większym jeszcze stopniu wpływał na oszukanych, podjudzając
ich, aby prześladowali tych, co pozostali wierni Bogu. Nikt lepiej nie wiedział, w jaki
sposób zwalczać wiarę chrześcijańską jak jej obrońcy. I oto odstępujący od prawdy
chrześcijanie wraz ze swymi na poły pogańskimi współwyznawcami przystąpili do walki
przeciw podstawowym naukom Chrystusa. {WB 26.3}
Trzeba było silnej wiary, aby stanowczo przeciwstawić się oszustwom i
obrzydliwościom, jakie wkradały się do Kościoła pod osłoną kapłańskiego płaszcza. Biblia
przestała być podstawą wiary. Naukę o wolności religijnej traktowano jako herezję, a jej
obrońców nienawidzono i prześladowano. {WB 27.1}
Po długich i ciężkich zmaganiach niewielka liczba wiernych postanowiła odłączyć się
całkowicie od upadłego Kościoła, jeśli ten nadal będzie trwać przy swych błędach i w
bałwochwalstwie. Wierzący zrozumieli, że jeśli chcą pozostać wierni Słowu Bożemu,
odłączenie się jest absolutnie konieczne. Nie lekceważyli niebezpiecznych dla siebie
błędów, ani nie chcieli zostawić przykładu, który by zaszkodził wierze ich dzieci i wnuków.
Dla zachowania pokoju i jedności gotowi byli pójść na pewne ustępstwa, które nie kłóciły
się z wiernością Bogu, czuli jednak, że pokój okupiony odstępstwem od zasad prawdy
23