Lewiatan Narodów_

amach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w
nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił
go”. 2 Mojżeszowa 20,8-11.* {WB 230.4}
Duch Boży działał na serca tych, którzy studiowali Jego Słowo. Opanowało ich
przeświadczenie, że nieświadomie przekraczali to przykazanie, lekceważąc dzień
odpoczynku ustanowiony przez Stwórcę. Zaczęli szukać przyczyn święcenia pierwszego
dnia tygodnia zamiast dnia poświęconego przez Boga. Nie mogli znaleźć w Piśmie Świętym
żadnego dowodu unieważnienia lub zmiany czwartego przykazania. Błogosławieństwo
uświęcające siódmy dzień tygodnia nigdy nie zostało cofnięte. Badający Biblię dążyli do
poznania i czynienia woli Bożej. Gdy stwierdzili, że przestępują Jego prawo, smutek
wypełnił ich serca, postanowili więc dowieść swej wierności Bogu przez święcenie dnia
sobotniego. {WB 231.1}
Czyniono wielkie wysiłki, aby podważyć ich wiarę. Wszyscy zrozumieli, że jeśli
ziemska świątynia była odbiciem świątyni niebiańskiej, to prawo przechowywane w skrzyni
przymierza znajdującej się na ziemi było dokładną kopią prawa w skrzyni w niebie i że
przyjęcie prawdy o niebiańskiej świątyni pociąga za sobą konieczność uznania wymagań
prawa Bożego, a więc także soboty w czwartym przykazaniu. W tym tkwiła przyczyna
ostrego i zdecydowanego sprzeciwu wobec zharmonizowanych ze sobą prawd Pisma
Świętego, wyjaśniających służbę Chrystusa w niebiańskiej świątyni. Ludzie próbowali
zamknąć drzwi, które Bóg otworzył, a otworzyć te, które On zamknął. Ale Ten, „który
otwiera, a nikt nie zamknie” i Ten, który „zamyka, a nikt nie otworzy”, powiedział: „Oto
sprawiłem, że przed tobą otwarte drzwi, których nikt nie może zamknąć”. Objawienie 3,7-8.
Chrystus otworzył drzwi — rozpoczął służbę — w miejscu najświętszym niebiańskiej
świątyni i wypłynęło z niej światło, które pokazało, że czwarte przykazanie jest nieodłączną
częścią Bożego prawa tam przechowywanego. Co Bóg postanowił, tego człowiek nie mógł
przekreślić. {WB 231.2}
Ci, którzy przyjęli światło wyjaśniające pośredniczą służbę Chrystusa i uznali
niezmienność prawa Bożego, stwierdzili, że są to prawdy zawarte w czternastym rozdziale
Apokalipsy Jana. Poselstwa tego rozdziału są potrójnym ostrzeżeniem, które ma
przygotować mieszkańców ziemi na powtórne przyjście Chrystusa.28 Obwieszczenie, że
„nadeszła godzina sądu jego”, wskazuje na końcowy akt służby Chrystusa, pełnionej dla
zbawienia ludzkości; mówi ono o prawdzie, która musi być głoszona aż do czasu
zakończenia pośrednictwa Zbawiciela i Jego powrotu na ziemię w celu zabrania swojego
ludu do siebie. Sąd, który rozpoczął się w roku 1844, musi trwać dopóty, dopóki sprawy
wszystkich, zarówno umarłych, jak i żyjących, nie zostaną rozstrzygnięte, a więc do końca
czasu łaski. Aby ludzie mogli się ostać przed sądem, poselstwo Boże nakazuje im: „Bójcie
się Boga i oddajcie mu chwałę (...) i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i
morze, i źródła wód”. Skutek przyjęcia wspomnianych poselstw przedstawiony jest w
292