Lewiatan Narodów_

modlitwami Izraelitów. W taki sam sposób Chrystus wstawia się za grzesznikami,
przynosząc przed tron Ojca swą własną krew, a także cenną woń swej sprawiedliwości wraz
z modlitwami żałujących za swe grzechy ludzi. Taka była służba pełniona w pierwszym
pomieszczeniu świątyni w niebie. Tam też podążyła wiara uczniów Chrystusa, gdy ich
Nauczyciel, ginąc im z oczu, wznosił się do nieba. W niej skoncentrowała się ich nadzieja,
„której — jak mówi apostoł Paweł — trzymamy się jako kotwicy duszy, pewnej i mocnej,
sięgającej aż poza zasłonę, gdzie jako poprzednik wszedł za nas Jezus, stawszy się
arcykapłanem według porządku Melchisedeka na wieki”. Hebrajczyków 6,19-20. „Wszedł
raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją,
dokonawszy wiecznego odkupienia”. Hebrajczyków 9,12. {WB 223.3}
Przez osiemnaście wieków służba ta była sprawowana w pierwszym pomieszczeniu
świątyni w niebie. Krew Chrystusa ofiarowana za pokutujących grzeszników wyjednała im
przebaczenie i przyjęcie u Ojca, jednak ich grzechy były ciągle jeszcze zapisane w księgach
niebios. Jak w służbie symbolicznej dokonywano przy końcu roku dzieła pojednania, tak
Chrystus, zanim zakończy swe zbawcze dzieło, musi dokonać oczyszczenia świątyni
niebieskiej z grzechów. Taka właśnie służba rozpoczęła się po zakończeniu 2300
proroczych lat. W tym czasie nasz Najwyższy Kapłan wszedł — jak zostało
przepowiedziane przez proroka Daniela — do miejsca najświętszego świątyni niebiańskiej,
aby dokonać tam ostatniej części swego wielkiego dzieła, mianowicie oczyszczenia
świątyni. {WB 223.4}
Jak w czasach starotestamentowych grzechy narodu izraelskiego wkładane były w
wierze na ofiarę i przez jej krew symbolicznie przenoszone na świątynię, tak w nowym
przymierzu grzechy okazujących skruchę ludzi są przez wiarę wkładane na Chrystusa i w
rzeczywistości przenoszone do świątyni w niebie. Jak obrazowe oczyszczenie ziemskiego
przybytku dokonywało się przez usunięcie grzechów, którymi był splamiony, tak
rzeczywiste oczyszczenie świątyni w niebie musi być dokonane przez usunięcie —
wymazanie grzechów — jakie są tam zapisane. Jednak zanim zostanie to dokonane, musi
odbyć się zbadanie ksiąg, w celu stwierdzenia, kto przez pokutę za grzechy i wiarę w
Chrystusa może dostąpić błogosławieństwa pojednania. Oczyszczenie świątyni pociąga
więc za sobą śledztwo, a w konsekwencji sąd. Dzieło to musi być wykonane, nim Chrystus
przyjdzie, by zbawić swój lud, bowiem kiedy przyjdzie, zapłata będzie z Nim, aby „oddać
każdemu według uczynków jego”. Objawienie 22,12. {WB 223.5}
W ten sposób ci, którzy podążyli za światłem słowa proroczego, zrozumieli, że Chrystus
zamiast przyjść na ziemię po skończeniu się 2300 dni, tj. w roku 1844, wszedł wówczas do
miejsca najświętszego w niebiańskiej świątyni, aby dokonać końcowego aktu pojednania,
poprzedzającego Jego powtórne przyjście. {WB 224.1}
282