Lewiatan Narodów_

złoty „ołtarz”. Ich odpowiednikami w świątyni ziemskiej były złoty świecznik i ołtarz
kadzenia. Potem „otworzyła się świątynia Boża, która jest w niebie” (Objawienie 11,19) i
apostoł ujrzał miejsce najświętsze znajdujące się za drugą zasłoną. Tutaj zobaczył „Skrzynię
Przymierza” podobną do tej, jaką uczynił Mojżesz, aby przechowywać w niej prawo
Boże. {WB 220.3}
W ten sposób ci, którzy studiowali to zagadnienie, znaleźli bezsporne dowody istnienia
świątyni w niebie. Mojżesz zbudował ziemską świątynię według wzoru, jaki został mu
pokazany przez Boga. Apostoł Paweł uczy, że wzorem tym była prawdziwa świątynia
znajdująca się w niebie, zaś apostoł Jan poświadcza, że widział tę świątynię. {WB 220.4}
W świątyni niebiańskiej — w miejscu, w którym przebywa Bóg, znajduje się Jego tron
sprawiedliwości i sądu. Jest też tam w miejscu najświętszym Jego zakon — wielkie prawo,
według którego sądzeni będą wszyscy ludzie. Arka przymierza, zawierająca tablice z
wypisanym na nich prawem, jest nakryta ubłagalnią, przed którą Chrystus ofiarowuje za
grzesznika swoją krew. W ten sposób zobrazowany jest związek sprawiedliwości z
miłosierdziem w planie zbawienia ludzi. Tego rodzaju związek mogła ustanowić i
zrealizować jedynie Nieskończona Mądrość i Moc. Jest to związek, który napawa całe niebo
zdumieniem i uwielbieniem. Spoglądający na ubłagalnię w ziemskiej świątyni cherubinowie
symbolizowali zainteresowanie zastępów nieba, z jakim śledzą one dzieło zbawienia. Jest to
tajemnica łaski — że Bóg jest sprawiedliwy, a jednocześnie może usprawiedliwić
pokutującego grzesznika i odnowić społeczność z upadłym rodzajem ludzkim, że Chrystus
tak się zniżył, iż wydobył z dna grzechu niezliczone rzesze ludzi i odział ich w białą szatę
swojej sprawiedliwości, aby mogli połączyć się z zastępami aniołów, którzy nigdy nie
zgrzeszyli, i by mogli wiecznie przebywać w obecności Boga. {WB 220.5}
Proroctwo Zachariasza, mówiąc o Tym, „którego imię brzmi Latorośl”, obrazuje dzieło
Chrystusa jako orędownika człowieka. Prorok mówi: „Bo ten ma wystawić Kościół Panu,
ten zaś przyniesie sławę i siedzieć i panować będzie na stolicy swojej, i będzie kapłanem na
stolicy swojej, a rada pokoju między nimi obiema”. Zachariasza 6,13 (BG). {WB 220.6}
„Ten ma wystawić Kościół Panu”. Przez swą ofiarę i pośrednictwo Chrystus jest
zarówno fundamentem, jak i budowniczym Kościoła Bożego. Apostoł Paweł wskazuje na
Niego jako na kamień węgielny, „na którym cała budowa mocno spojona rośnie w
przybytek święty w Panu, na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w
Duchu”. Efezjan 2,21-22. {WB 220.7}
„Ten zaś przyniesie sławę”. Do Chrystusa należy chwała i sława z powodu zbawienia
grzesznej ludzkości. Przez nie kończące się lata wieczności zbawieni będą śpiewać: „Jemu,
który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją (...) niech
będzie chwała i moc na wieki wieków”. Objawienie 1,5-6. {WB 221.1}
278