Lewiatan Narodów_

Rozdział 23 — Zrozumienie Problemu Świątyni
Podstawą i filarem, na którym oparła się doktryna adwentystyczna, jest tekst z Księgi
Daniela: „Aż do dwóch tysięcy trzechset wieczorów i poranków, tedy przyjdą do od
nowienia swego usługi święte”. Daniela 8,14 (BG).* Słowa te znane były wszystkim, którzy
wierzyli w bliskie przyjście Pana. Tysiące ust powtarzało to proroctwo jako fundament swej
wiary. Wszyscy odczuwali, że od wydarzeń w nim przepowiedzianych zależą ich
najśmielsze oczekiwania i najbardziej żywotne nadzieje. Wyliczono, że prorocze dni kończą
się jesienią roku 1844. Wraz z resztą chrześcijan adwentyści przyjęli pogląd, że ziemia lub
jakaś jej część jest świątynią, i że oczyszczenie świątyni oznacza oczyszczenie ziemi przez
ogień w ostatecznym wielkim dniu, który będzie miał miejsce przy powtórnym przyjściu
Chrystusa. Stąd wyciągnęli wniosek, że Jezus wróci na ziemię w roku 1844. {WB 217.1}
Jednak wyznaczony czas minął, a Pan się nie zjawił. Wierzący byli przekonani, że Biblia
nie może się mylić, błąd leżał w niewłaściwej interpretacji proroctwa. Lecz w czym ten błąd
tkwił? Wielu zbyt pochopnie rozcięło węzeł trudności twierdząc, że okres 2300 dni nie
zakończył się w roku 1844. Na poparcie swego stanowiska nie mieli żadnego dowodu
oprócz faktu, że Chrystus nie przyszedł w czasie, w którym Go oczekiwano.
Argumentowali, że gdyby ów proroczy okres skończył się w roku 1844, Jezus przyszedłby,
aby oczyścić ogniem świątynię, tj. ziemię, ponieważ jednak nie wrócił,2300 dni nie mogły
zakończyć się w roku 1844. {WB 217.2}
Przyjęcie takiego rozumowania równało się z porzuceniem poprzedniej interpretacji
proroctwa. Ustalono bezspornie, że okres 2300 dni rozpoczął się jesienią roku 457 przed
Chr., gdy dekret Artakserksesa zezwalający na odbudowę Jerozolimy stał się prawomocny.
Przyjmując to wydarzenie jako punkt wyjściowy wspomnianego okresu proroczego,
stwierdzono całkowitą zgodność wszystkich szczegółów przepowiedzianych w Księdze
Daniela 9,25-27 z wydarzeniami historii. I tak sześćdziesiąt dziewięć tygodni, czyli
pierwsze 483 lata z całego okresu 2300 lat, miały sięgać do czasów Chrystusa-Pomazańca.
Chrzest Jezusa i namaszczenie Go Duchem Świętym dokonane w 27 roku naszej ery były
wypełnieniem tego szczegółu. W połowie siedemdziesiątego tygodnia Mesjasz miał zostać
zabity. Trzy i pół roku po swym chrzcie, na wiosnę 31 roku n. e. Chrystus został
ukrzyżowany. Siedemdziesiąt tygodni, czyli 490 lat, przeznaczone było dla Żydów. Przy
końcu tego okresu naród izraelski przypieczętował swe odrzucenie Chrystusa przez
prześladowanie Jego uczniów, a zwłaszcza przez ukamienowanie św. Szczepana, co miało
miejsce w 34 r. po Chr. Od tego czasu apostołowie poszli głosić ewangelię poganom. Gdy
pierwsze 490 lat (z okresu 2300) minęły, pozostało jeszcze 1810 lat. Licząc od roku 34 po
Chr., okres ten skończył się w roku 1844. W tym czasie zgodnie z przepowiednią anioła
„będzie oczyszczona
274