Lewiatan Narodów_

Rozdział 2 — Pożary Prześladowań
Kiedy Chrystus odsłaniał uczniom los Jerozolimy i zdarzenia poprzedzające Jego
powtórne przyjście, przepowiedział także przyszłe doświadczenia swego ludu, czekające go
na przestrzeni czasu — od wniebowstąpienia Pańskiego, aż do Jego powtórnego przyjścia w
mocy i w chwale, w celu zbawienia ludu. Stojąc na Górze Oliwnej Zbawiciel widział burze,
jakie wkrótce nawiedzą Kościół apostolski, a spoglądając dalej w przyszłość — groźne
chmury, z których w wiekach ciemności i prześladowań spadną gromy na Jego
naśladowców. W kilku krótkich, lecz ważnych zdaniach przepowiedział Jezus, w jakiej
mierze władcy tego świata prześladować będą Kościół Boży. Naśladowcy Chrystusa będą
musieli przejść drogę upokorzeń, szyderstw i cierpień taką, jaką przeszedł ich Mistrz.
Nieprzyjaźń zwrócona przeciwko Zbawcy świata dotknie także tych, którzy uwierzą w Jego
imię. Mateusza 24,9.21-22. {WB 24.1}
Historia wczesnego Kościoła potwierdza słowa Jezusa. Moce ziemi i piekła połączyły
się przeciwko Chrystusowi i Jego naśladowcom. Pogaństwo było świadome tego, że jeżeli
chrystianizm zwycięży, runą pogańskie świątynie i ołtarze, dlatego też wytężało wszystkie
siły, aby zniszczyć chrześcijan. Zaczęły się prześladowania. Chrześcijanom rabowano
majętności i wypędzano z domostw. Toczyli oni „wielki bój utrapienia”. Hebrajczyków
10,32. Wielu z nich krwią przypieczętowało swą wiarę. Zabijano wszystkich — możnych i
niewolników, bogatych i ubogich, uczonych i ludzi prostych. {WB 24.2}
Prześladowania, zapoczątkowane w czasach Nerona, mniej więcej w tym czasie, gdy
apostoł Paweł poniósł męczeńską śmierć, trwały z większą lub mniejszą gwałtownością
przez długie stulecia. Chrześcijan fałszywie oskarżano o najgorsze przestępstwa, uważano
ich za przyczynę wszelkich nieszczęść, głodu, zarazy, trzęsienia ziemi. Ponieważ stali się
przedmiotem ogólnej nienawiści i podejrzeń znalazło się wielu oskarżycieli, którzy dla
pieniędzy zdradzali niewinnych. Sądzono chrześcijan jako wrogów cesarstwa, nieprzyjaciół
religii i wyrzutków społeczeństwa. Wielu rzucano dzikim zwierzętom na pożarcie albo
żywcem palono w rzymskich amfiteatrach. Niektórych krzyżowano, innych, zaszytych w
skóry dzikich zwierząt, rzucano na arenę, gdzie rozszarpywały ich psy. Cierpienia i śmierć
wyznawców Chrystusa stały się publiczną rozrywką. Tłumy przychodziły na miejsca, gdzie
tracono chrześcijan, aby ucieszyć oczy widokiem mąk skazańców. Cierpienia umierających
witano oklaskami i śmiechem. {WB 24.3}
Gdziekolwiek chrześcijanie szukali ukrycia, polowano na nich, jak na dzikie zwierzęta.
Tropieni ukrywali się na pustyniach i w opuszczonych miejscach. „Byli kamienowani,
paleni, przerzynani piłą, zabijani mieczem, błąkali się w owczych i kozich skórach, wyzuci
ze wszystkiego, uciskani, poniewierani; ci, których świat nie był godny, tułali się po
pustyniach i górach, po jaskiniach i rozpadlinach ziemi”. Hebrajczyków 11,37-38.
20