Lewiatan Narodów_

która poruszyła serca. Nie było w tym względzie żadnych wątpliwości, żadnych pytań.
Podczas triumfalnego wjazdu Jezusa do Jerozolimy rzesze, które przybyły tam na święto,
zebrały się u stóp Góry Oliwnej i przyłączywszy się do tłumu, jaki szedł za Chrystusem,
dały się porwać radości i wykrzykiwały: „Błogosławiony, który przychodzi w imieniu
Pańskim”. Mateusza 21,9. W podobny sposób niewierzący, którzy uczestniczyli w
zebraniach adwentystów — jedni przychodzili tam z czystej ciekawości, inni zaś po to, by je
wyśmiać — odczuwali przekonywającą moc towarzyszącą poselstwu: „Oto oblubieniec,
wyjdźcie na spotkanie”. {WB 213.3}
W tym czasie ludzie posiadali wiarę, dzięki której ich modlitwy były wysłuchiwane —
wiarę, która była hojnie wynagradzana. Jak deszcz na spragnioną ziemię, tak łaska spływała
na szczerze szukających Boga. Ci, którzy spodziewali się, że wkrótce staną twarzą w twarz
naprzeciw swego Zbawiciela, przepełnieni byli niewypowiedzianą radością. Zmiękczająca
serca i łagodząca moc Ducha Świętego kruszyła wszelką zatwardziałość. Bóg obficie
błogosławił tym, którzy byli Mu wierni. {WB 213.4}
Wierzący trwali w uroczystym skupieniu wyczekując dnia, w którym spodziewali się
spotkać powracającego Chrystusa. Uważali za swój obowiązek, aby codziennie upewniać
się, czy są gotowi na przyjście Pana; ich serca pozostawały w stałej łączności z Bogiem,
często modlili się wspólnie jedni za drugich. Stale zbierali się w odosobnionych miejscach,
aby przebywać ze Zbawicielem, a głos ich wstawienniczych modlitw wznosił się ku niebu z
pól i lasów. Pewność przyjęcia ich przez Jezusa była dla nich ważniejsza niż codzienne
pożywienie, a gdy jakieś zwątpienie wkradło się do serca, nie spoczęli, dopóki nie zostało
usunięte. Ponieważ otrzymywali dowody przebaczającej łaski, tęsknili za Tym, którego
miłowali całym sercem. {WB 213.5}
Niestety, czekało ich jeszcze jedno rozczarowanie. Czas oczekiwania minął, a Zbawiciel
się nie zjawił. Pomimo to z niezachwianą ufnością dalej wyczekiwali Jego przyjścia.
Odczuwali teraz to, co przeżyła Maria, która przyszedłszy do grobu Zbawiciela i nie
znalazłszy Go w nim, płacząc zawołała: „Wzięli Pana mego, a nie wiem, gdzie go
położyli”. Jana 20,13. {WB 213.6}
Uczucie nabożnej czci oraz strach przed tym, że poselstwo może okazać się prawdą,
pohamowały na jakiś czas niewierzących. Gdy minął oczekiwany moment, wpływ ten nie
ustał od razu, nie odważono się natychmiast okazać radości z powodu zawiedzionych
nadziei wierzących, ale gdy nie pojawił się żaden znak gniewu Boga, niewierni otrząsnęli
się z chwilowych obaw i powrócili do krytyki i szyderstw. Wielu z tych, którzy twierdzili,
że wierzą w rychłe przyjście Chrystusa, teraz porzuciło tę wiarę. Niektórzy, poprzednio
bardzo pewni siebie, poczuli się tak głęboko dotknięci w swej dumie, że pragnęli zejść z
tego świata. Podobnie jak Jonasz oskarżali Boga i woleli raczej umrzeć niż żyć. Inni, którzy
swej wiary nie opierali na Słowie Bożym, lecz na poglądach ludzi, byli gotowi zmienić
269