Lewiatan Narodów_

Takie błogosławieństwa otrzymali ci, którzy przyjęli poselstwo drugiego adwentu.
Pochodzili z różnych wyznań religijnych, ale zburzyli wszystkie związane z tym bariery,
odrzucili wszelkie kolidujące ze sobą zasady wiary, porzucili sprzeczną z Pismem Świętym
nadzieję na tysiącletnie królestwo pokoju na ziemi, sprostowali fałszywe poglądy dotyczące
powtórnego przyjścia Chrystusa, usunęli z serc pychę i chęć przypodobania się światu, a
także naprawili popełnione zło; serca połączyły się w serdecznej przyjaźni, zapanowały
miłość i pokój. Skoro nauka ta dokonała tego wszystkiego dla nielicznych, którzy ją
przyjęli, mogłaby dokonać tego samego dla tych wszystkich, którzy chcieliby ją
zaakceptować. {WB 200.4}
Kościoły jednak na ogół nie przyjęły ostrzeżenia. Duszpasterze, którzy „jako straż domu
izraelskiego” pierwsi powinni byli poznać znaki zwiastujące powrót Chrystusa, nie
rozpoznali prawdy ani ze świadectw proroków, ani ze znaków czasu. Ponieważ ich serca
wypełniały świeckie nadzieje i aspiracje, miłość do Boga i wiara w Jego Słowo oziębła. Nic
więc dziwnego, że nauka o drugim adwencie wzbudziła w nich tylko niewiarę i
uprzedzenia. Fakt, że poselstwo to zwiastowane było głównie przez osoby świeckie,
wysuwano jako dowód przeciwko niemu. Jak za dawnych czasów zakwestionowano
świadectwo Słowa Bożego: „Czy uwierzyli jemu starsi lub ktoś z faryzeuszów?” — pytali
duchowni. Ponieważ przekonali się, że trudno jest zbijać dowody pochodzące z rachuby
proroczych okresów czasu, wielu zaniechało wszelkich studiów nad proroctwami ucząc, że
księgi te są zapieczętowane i nie mogą być zrozumiane. Tłumy, które ślepo wierzyły swoim
duszpasterzom, nie chciały słuchać ostrzeżenia, inni, choć byli przekonani o słuszności
głoszonej nauki, nie odważyli się jednak wyznać prawdy, aby „nie wyłączono ich z
synagogi”. Poselstwo, jakie Bóg zesłał w celu doświadczenia i oczyszczenia Kościoła,
ujawniło zbyt dokładnie, jak wielka była liczba tych, którzy swe serca ofiarowali światu
zamiast Chrystusowi. Więzy łączące ich z doczesnością były silniejsze niż te skierowane ku
niebu. Usłuchali głosu świeckiej mądrości i odwrócili się od sięgającego w głąb serca
poselstwa prawdy. {WB 200.5}
Nie przyjmując ostrzeżenia pierwszego anioła odrzucili lekarstwo, jakie Bóg
przygotował w celu ich uzdrowienia. Wzgardzili posłańcem, który pomógłby im usunąć zło
dzielące ich od Boga i zaczęli szukać przyjaźni ze światem. W tym właśnie tkwiła
przyczyna owego zgubnego zeświecczenia, odstępstwa i duchowej śmierci, jakie panowały
w Kościołach w roku 1844. {WB 201.1}
W czternastym rozdziale Apokalipsy Jana za pierwszym aniołem następuje drugi, który
głosi: „Upadł, upadł wielki Babilon, który napoił wszystkie narody winem szaleńczej
rozpusty”. Objawienie 14,8. Wyrażenie „Babilon” pochodzi od słowa „Babel” i oznacza
zamieszanie. Jest ono używane w Piśmie Świętym dla określenia fałszywych albo
odstępczych religii. W siedemnastym rozdziale Apokalipsy Jana „Babilon” ukazany jest
253