Lewiatan Narodów_

Byli wśród nich urzędnicy i uczeni, a także odwiedzający Genewę cudzoziemcy, którzy
wieść o powtórnym przyjściu Chrystusa zanieśli do swoich krajów. {WB 192.3}
Zachęcony takim powodzeniem, Gaussen opublikował swe lekcje mając nadzieję, że
rozszerzy w ten sposób zasięg studiów nad proroczymi księgami wśród wierzących
mówiących po francusku. „Publikując nauki, udzielone dzieciom — powiedział — zwracam
się do dorosłych, którzy często nie chcą czytać proroctw pod fałszywym pretekstem, że są
niezrozumiałe, ale jakże mogą być niejasne, skoro ich dzieci je rozumieją?” „Moim
gorącym pragnieniem — dodał — było rozpowszechnienie wiedzy o proroctwach wśród
najszerszego ogółu, jeśli to możliwe. Sądzę, że nie ma innej nauki, która by lepiej
odpowiadała potrzebom naszych czasów. Dzięki niej mamy przygotować się na przyszły
ucisk, jak również czuwać i czekać na przyjście Jezusa Chrystusa”. {WB 192.4}
Mimo że Gaussen był najwybitniejszym i najpopularniejszym kaznodzieją głoszącym
poselstwo w języku francuskim, został w krótkim czasie pozbawiony swego urzędu
przede wszystkim dlatego, że zamiast nauczać kościelnego katechizmu, nudnego i
przepojonego racjonalizmem podręcznika, w którym nie było ani krzty prawdziwej wiary,
posługiwał się Biblią nauczając młodzież. Później został nauczycielem w szkole
teologicznej, lecz co niedzielę kontynuował swą pracę katechety, nauczając młodzież Pisma
Świętego. Jego opublikowane prace na temat proroctw wzbudzały wielkie zainteresowanie.
Z profesorskiej katedry, przez działalność pisarską i swe umiłowane zajęcie — nauczanie
dzieci, Gaussen wywierał przez długie lata wielki wpływ i kierował uwagę wielu na
proroctwa, które wyraźnie wskazywały na bliskie przyjście Pana. {WB 192.5}
W Skandynawii również głoszono wieść o powtórnym przyjściu Chrystusa. Wzbudziła
ona wielkie zainteresowanie, a wielu ocknęło się ze swego beztroskiego uśpienia, by
wyznać i porzucić swe grzechy oraz szukać przebaczenia w imieniu Jezusa Chrystusa. Ale
duchowni Kościoła państwowego sprzeciwili się temu ruchowi i za ich sprawą niektórzy z
głoszących poselstwo drugiego adwentu dostali się do więzienia. W wielu miejscowościach,
gdzie zwiastuni bliskiego przyjścia Chrystusa zostali w ten sposób zmuszeni do milczenia,
Bóg użył do głoszenia tej nowiny małe dzieci. Ponieważ nie były osobami pełnoletnimi,
państwo nie mogło ich uwięzić i dzieci głosiły bez przeszkód. {WB 193.1}
Ruch ten szerzył się przede wszystkim wśród niższych warstw społeczeństwa. W
skromnych mieszkaniach robotników zbierali się ludzie, by słuchać ostrzeżenia. Dziecikaznodzieje
pochodziły w większości z biednych rodzin. Niektóre z nich nie miały więcej
niż sześć czy osiem lat i chociaż swym życiem świadczyły, że miłują Zbawiciela i starają się
być posłuszne Jego przykazaniom, to jednak nie wykazywały większej inteligencji ani
zdolności, niż inne dzieci w tym samym wieku. Ale gdy stawały przed ludźmi, widać było,
że kieruje nimi siła, przekraczająca ich naturalne możliwości. Ich głos i zachowanie
zmieniały się i w uroczysty sposób zwiastowały nadejście sądu, posługując się dokładnie
243