Lewiatan Narodów_

Kościoła Anglikańskiego głosiło „ewangelię królestwa”. Poselstwo wskazujące na rok 1844
jako na czas przyjścia Pana było także głoszone w Wielkiej Brytanii. Rozpowszechniano tu
prace na ten temat drukowane w Stanach Zjednoczonych. Dokonywano też nowych wydań
książek i czasopism pochodzących z USA. W roku 1842 urodzony w Anglii Robert Winter,
przyjąwszy wiarę adwentową w Ameryce, wrócił do swej ojczyzny, by głosić o powtórnym
przyjściu Pana. Wielu przyłączyło się do niego w tej pracy i poselstwo o sądzie było
przekazywane w różnych częściach Anglii. {WB 190.6}
W Ameryce Południowej Lacunza, hiszpański jezuita, odnalazł wśród ciemnoty i
fałszerstw kapłanów drogę do Pisma Świętego i w ten sposób przyjął prawdę o bliskim
powrocie Chrystusa. Przekonany o obowiązku głoszenia ostrzeżenia, lecz pragnąc uniknąć
kar Rzymu, publikował swe poglądy pod pseudonimem „Rabbi Ben-Ezra”, podając się za
nawróconego Żyda. Lacunza żył w osiemnastym stuleciu, ale dopiero w roku 1825 jego
książka po dotarciu do Londynu została przetłumaczona na język angielski. Jej
opublikowanie pogłębiło budzące się już w Anglii zainteresowanie nauką o powtórnym
przyjściu Chrystusa. {WB 191.1}
W Niemczech nauka ta głoszona była w XVIII wieku przez Bengla, pastora Kościoła
Luterańskiego, słynnego biblistę i krytyka. Po ukończeniu szkoły Bengel „poświęcił się
studiom teologicznym, do czego skłoniło go poważne z natury i bogobojne usposobienie,
rozwinięte przez wcześniejsze wykształcenie i karność. Podobnie jak inni młodzi ludzie
przed i po nim, Bengel toczył walkę z wątpliwościami natury religijnej. Bardzo to
przeżywał, bowiem wspominał później o «wielu strzałach, które przebijały jego biedne
serce i czyniły młodość trudną do zniesienia»”. Kiedy został członkiem konsystorza
wirtemberskiego, rozpoczął walkę o wolność religijną. „Uznając wszelkie prawa i
przywileje Kościoła żądał wolności dla tych, którzy zgodnie z głosem sumienia musieli go
opuścić”. — Encyclopedia Britannica, wyd. IX, hasło „Bengel”. {WB 191.2}
Gdy Bengel pewnego razu przygotowywał na niedzielę adwentu kazanie z dwudziestego
pierwszego rozdziału Apokalipsy Jana, nagle doznał jakby olśnienia dotyczącego
zagadnienia powtórnego przyjścia Chrystusa. Proroctwa księgi Apokalipsy stały się dla
niego jak nigdy dotąd jasne i zrozumiałe. Przygnieciony świadomością nadzwyczajnej
ważności i niezwykłej chwały przepowiedzianych przez proroków wydarzeń, musiał na
jakiś czas zaniechać rozważań nad tym zagadnieniem. Ale za każdym razem, gdy
przemawiał na ambonie, stawało ono przed nim z całą wyrazistością i mocą. Od tego czasu
oddał się więc studiowaniu proroctw, przede wszystkim tych z Apokalipsy Jana i wkrótce
uwierzył, że mówią one o bliskim przyjściu Chrystusa. {WB 191.3}
Ustalona przez niego data drugiego adwentu różniła się o kilka lat od tej, jaką później
przyjął Miller. {WB 191.4}
241