Lewiatan Narodów_

i obywateli Waszyngtonu. Ten sam honor okazali mi członkowie rządu stanowego w New
Jersey i Pensylwanii, w ich obecności miałem wykład o moich badaniach w Azji i o
przyszłym osobistym panowaniu Jezusa Chrystusa”. — Tamże 398-399. {WB 190.1}
Dr Wolff podróżował po najbardziej niecywilizowanych krajach świata bez żadnej
ochrony ze strony jakiegokolwiek rządu europejskiego. Znosił wiele trudów w obliczu
niezliczonych niebezpieczeństw. Był chłostany, głodował, sprzedawano go jako niewolnika
i trzykrotnie skazano na śmierć. Napadali go bandyci, czasami prawie ginął z pragnienia.
Raz okradziono go ze wszystkiego, co miał, i musiał pieszo wędrować setki kilometrów
przez góry, gdy bił w twarz śnieg, a nogi drętwiały przy zetknięciu z zamarzniętą
ziemią. {WB 190.2}
Gdy ostrzegano go, aby nie szedł nieuzbrojony do dzikich plemion, oświadczał, że „jest
uzbrojony (...) w modlitwę, żarliwość dla Chrystusa i ufność w Jego opiekę”. „Mam także w
sercu powiedział — miłość do Boga i bliźniego, a w ręku Biblię”. — W. H. D. Adams, In
Perils Oft 192. Gdziekolwiek szedł, zabierał ze sobą Pismo Święte w języku angielskim i
hebrajskim. O jednej z późniejszych podróży powiedział: „Trzymałem w ręce otwartą
Biblię, i czułem, że moja siła pochodzi z tej księgi a jej moc podtrzymuje mnie”. — Tamże
201. {WB 190.3}
W ten sposób trwał przy swojej pracy, dopóki wieść o sądzie nie obiegła znacznej części
globu ziemskiego. Wśród Żydów, Turków, Persów, Hindusów i innych narodów
przekazywał w różnych językach Słowo Boże i głosił o zbliżającym się panowaniu
Mesjasza. Podczas pobytu w Bucharze spotkał żyjące na odludziu plemię, które znało naukę
o bliskim przyjściu Pana. „Arabowie z Jemenu — powiedział — posiadają księgę, zwaną
«Seera», która głosi o powtórnym przyjściu Chrystusa w chwale, oczekują oni, że w roku
1840 będą miały miejsce wielkie wydarzenia”. — Journal of the Rev. Joseph Wolff 377. „W
Jemenie (...) spędziłem sześć dni z Rechabitami. Nie piją oni wina, nie sadzą winnic, nie
sieją, mieszkają w namiotach i pamiętają starego dobrego Jonadaba, syna Rechaba. Wśród
nich byli Izraelici z pokolenia Dan (...) którzy wspólnie z dziećmi Rechaba oczekują
rychłego przyjścia Mesjasza na obłokach nieba”. — Tamże 389. {WB 190.4}
Podobne przekonanie inny misjonarz napotkał wśród Tatarów. Kapłan tatarski zadał
misjonarzowi pytanie: kiedy Chrystus przyjdzie po raz drugi? Gdy misjonarz odpowiedział,
że nic o tym nie wie, kapłana zdziwił ten brak znajomości zagadnienia u kogoś, kto
twierdzi, że jest nauczycielem Biblii, i przedstawił swą własną, opartą na proroctwie, wiarę,
że Chrystus przyjdzie około roku 1844. {WB 190.5}
W Anglii poselstwo adwentowe zaczęto głosić już w roku 1826. Ruch ten nie przyjął tu
tak wyraźnej postaci jak w Ameryce. Na ogół nie określano dokładnego czasu
drugiego adwentu, ale wielka prawda o bliskim przyjściu Zbawiciela w mocy i chwale była
szeroko głoszona. Mourant Brock, angielski pisarz, podaje, że około 700 kaznodziejów
240