Lewiatan Narodów_

ozdział, stwierdził, że wszystko doskonale wypełniło się w osobie Jezusa z Nazaretu.
Czyżby słowa chrześcijan były prawdą? Chłopiec poprosił ojca o wytłumaczenie proroctwa,
ale spotkał się z tak surowym milczeniem, że już nigdy nie odważył się poruszyć tego
tematu. To jednak wzmogło tylko jego pragnienie dowiedzenia się czegoś więcej o
chrześcijaństwie. {WB 188.3}
W domu starannie ukrywano przed nim wszystko, co mogłoby mu pomóc uzyskać
upragnioną wiedzę, ale gdy skończył jedenaście lat, opuścił ojcowski dom i wyruszył w
świat, aby samemu zdobyć wykształcenie i wybrać religię oraz zawód. Na pewien czas
znalazł schronienie u krewnych, ale wkrótce wypędzono go jako odstępcę i chłopiec sam,
bez żadnych środków materialnych, musiał torować sobie drogę wśród obcych. Przenosił się
z miejsca na miejsce, studiując jednocześnie pilnie i zarabiając na życie udzielaniem lekcji
języka hebrajskiego. Pod wpływem katolickiego nauczyciela przyjął wiarę tegoż Kościoła i
postanowił zostać misjonarzem wśród swego narodu. W tym celu udał się na kilkuletnie
studia do szkoły jezuickiej w Rzymie. Z powodu niezależnego myślenia i otwartego
wypowiadania się ściągnął na siebie zarzut herezji. Bez ogródek zaatakował wszelkie
nadużycia Kościoła i domagał się reformy. Chociaż na początku traktowany był przez
papieskich dostojników nader łaskawie, w końcu jednak musiał opuścić Rzym. Pod
czujnym nadzorem władz kościelnych przenosił się z miejsca na miejsce, dopóki nie
przekonano się, że nigdy nie uda się go zmusić do uległości wobec Rzymu. Uznano, że nie
można poradzić sobie z tym niepoprawnym heretykiem i pozwolono mu udać się, gdzie
chce. Wolff skierował swe kroki do Anglii, gdzie wyznawszy wiarę protestancką został
członkiem Kościoła Anglikańskiego. Po dwuletnich studiach, w roku 1821, rozpoczął swą
misjonarską działalność. {WB 188.4}
Przyjąwszy prawdę o pierwszym przyjściu Chrystusa jako „męża boleści,
doświadczonego w cierpieniu” (Izajasza 53,3), Wolff doszedł do wniosku, że proroctwa z
taką samą dokładnością mówią o Jego powtórnym przyjściu w chwale i mocy. Skierowując
więc umysły swoich rodaków na Jezusa z Nazaretu, jako Obiecanego przez Boga i
wskazując na Jego pierwsze przyjście w ubóstwie i poniżeniu jako ofiarę za grzechy całego
świata, uczył ich jednocześnie o Jego powtórnym przyjściu jako Króla i Zbawiciela. {WB
189.1}
Głosił: „Jezus z Nazaretu, prawdziwy Mesjasz, któremu przebito ręce i nogi, którego
poprowadzono jak baranka na rzeź, który był mężem boleści doświadczonym w cierpieniu,
który przyszedł po raz pierwszy, gdy Judzie odebrano berło i władzę, przyjdzie drugi raz w
obłokach niebios, z trąbą archanioła” (J. Wolff, Researches and Missionary Labors 62), „i
stanie na Górze Oliwnej, a panowanie nad światem, które kiedyś było dane Adamowi i
przez niego utracone (patrz 1 Mojżeszowa 1,26; 3,17), zostanie oddane Jezusowi. Będzie
On królem nad całą ziemią. Skończy się płacz i narzekanie, a rozbrzmiewać będą hymny
chwały i dziękczynienia (...). Gdy Jezus przyjdzie w chwale swego Ojca (...) zmarli
238