Lewiatan Narodów_

Jezusa i zapłonęły w nich serca, kiedy słuchali Jego słów, gdy spoglądali na głowę, ręce i
nogi poranione dla nich, gdy przed swoim wniebowstąpieniem Jezus zaprowadził ich aż do
Betlejem i błogosławiąc wzniósł ręce, i rozkazał im: „Idąc na cały świat, głoście
ewangelię wszystkiemu stworzeniu” (Marka 16,15), a potem dodał: „Oto ja jestem z wami
po wszystkie dni” (Mateusza 28,20), gdy w dniu Pięćdziesiątnicy zstąpił obiecany
Pocieszyciel i obdarzył ich mocą z wysokości, a wierzących napełniała porywająca
świadomość obecności ich zmartwychwstałego Pana — czyż mogliby po tych
doświadczeniach — choćby ich droga miała prowadzić przez poświęcenie i męczeńską
śmierć zamienić ewangelię łaski i „koronę sprawiedliwości”, którą mieli otrzymać przy
powtórnym przyjściu Zbawiciela, na chwałę i tron ziemski, co było ich wcześniejszą
nadzieją? Ten, który „potrafi daleko więcej uczynić ponad to wszystko, o co prosimy albo o
czym myślimy” (Efezjan 3,20), zagwarantował im oprócz wspólnoty swoich cierpień także
udział w Jego radości — radości przyprowadzenia wielu do chwały, radości
nieprzewidzianej, „wiecznej, ponad wszelką miarę zacnej chwały”, wobec której — jak
mówi apostoł Paweł nasz „nieznaczny i chwilowy ucisk” (2 Koryntian 4,17) nic nie
znaczy. {WB 184.3}
Doświadczenia uczniów, którzy głosili „ewangelię królestwa” przy pierwszym przyjściu
Chrystusa, mają swój odpowiednik w doświadczeniach tych, którzy głosili poselstwo o Jego
powtórnym przyjściu. Podobnie jak uczniowie, którzy wyszli i nauczali: „Wypełnił się czas
i przybliżyło się Królestwo Boże” (Marka 1,15), tak i Miller oraz jego współpracownicy
głosili, że najdłuższy i ostatni proroczy okres czasu, o jakim mówi Biblia, zbliża się ku
końcowi, że nadchodzi sąd i wkrótce ustanowione zostanie królestwo wieczne. Poselstwo
uczniów dotyczące czasu opierało się na siedemdziesięciu tygodniach z dziewiątego
rozdziału Księgi Daniela. Natomiast Miller i jego towarzysze głosili zakończenie 2300 dni z
Księgi Daniela 8,14, których wspomniane siedemdziesiąt tygodni były fragmentem.
Obydwa poselstwa bazowały na wypełnieniu się różnych części tego samego proroczego
okresu. {WB 185.1}
Podobnie jak uczniowie Chrystusa, tak William Miller i jego współpracownicy nie
rozumieli w pełni sensu poselstwa, które głosili. Zakorzenione w Kościele błędy
uniemożliwiały im uzyskanie prawidłowego zrozumienia jednego ze szczegółów proroctwa.
Dlatego choć głosili otrzymane od Boga poselstwo, to jednak przez niewłaściwe
zrozumienie jego znaczenia doznali wielkiego rozczarowania. {WB 185.2}
Wyjaśniając czternasty werset ósmego rozdziału Księgi Daniela: „Aż do wieczora i do
poranku dni dwa tysiące trzysta, a będzie oczyszczona świątynia” — Miller, jak już
powiedziano, przyjął powszechnie panujący pogląd, że ziemia jest świątynią, a
oczyszczenie świątyni symbolizuje oczyszczenie ziemi przez ogień po przyjściu Chrystusa.
Kiedy stwierdził, że koniec 2300 dni jest dokładnie określony, doszedł do wniosku, że
nastąpi wówczas powtórne przyjście Zbawiciela. Jego błąd w tym miejscu powstał na
233