Lewiatan Narodów_

W ten sam sposób tron chwały symbolizuje królestwo chwały, a o nim Zbawiciel mówi
następująco: „A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w chwale swojej i wszyscy aniołowie z nim,
wtedy zasiądzie na tronie swej chwały. I będą zgromadzone przed nim wszystkie
narody”. Mateusza 25,31-32. To królestwo należy jeszcze do przyszłości. Zostanie
ustanowione dopiero po powtórnym przyjściu Chrystusa. {WB 183.2}
Królestwo laski zostało ustanowione zaraz po upadku człowieka w grzech, kiedy Bóg
ułożył plan zbawienia grzesznej ludzkości. Istniało wówczas w zamiarze, a dzięki obietnicy
Boga i przez swoją wiarę ludzie mogli stać się jego obywatelami. Ale właściwie zostało
założone dopiero z chwilą śmierci Jezusa. Po rozpoczęciu swej ziemskiej misji Zbawiciel,
zmęczony uporem i niewdzięcznością ludzi, mógł jeszcze cofnąć się przed złożeniem ofiary
na Golgocie. W Getsemane kielich cierpienia drżał w Jego ręku. Jeszcze tam mógł otrzeć
krwawy pot z czoła i zostawić obciążoną winą ludzkość, by zginęła w swym grzechu.
Gdyby tak uczynił, upadli ludzie straciliby zbawienie. Ale gdy Zbawiciel oddał swe życie i
ostatnim tchnieniem zawołał: „Wykonało się”, wypełnienie planu zbawienia stało się
pewne. Spełniła się obietnica dana w Edenie grzesznej parze ludzkiej. Królestwo łaski,
istniejące dotychczas w obietnicy Bożej, stało się rzeczywistością. {WB 183.3}
Śmierć Chrystusa — wydarzenie, które uczniowie potraktowali jako pogrzebanie swoich
wszystkich nadziei — była właśnie tym, co umocniło te nadzieje na wieki. Choć stała się
powodem ich rozczarowania, była jednak największym dowodem słuszności ich wiary.
Wydarzenie, które napełniło ich smutkiem i rozpaczą, otworzyło drzwi nadziei każdemu
potomkowi Adama; od tego wydarzenia zależy przyszłe życie i wieczne szczęście wiernych
Bogu we wszystkich stuleciach. {WB 183.4}
Zamierzenia nieskończonego miłosierdzia Bożego spełniły się nawet w fakcie
rozczarowania uczniów. Choć ich serca zostały zdobyte przez boską łaskę i moc nauk Tego,
o którym powiedziano: „Nigdy jeszcze człowiek tak nie przemawiał, jak ten człowiek
mówi” (Jana 7,46), to jednak czyste złoto ich miłości do Chrystusa było zmieszane z
ziemską pychą i egoistycznymi ambicjami. Jeszcze nawet w izbie, przygotowanej do
spożycia baranka wielkanocnego, w tak uroczystej chwili, kiedy Mistrza obejmowały już
cienie Getsemane, „powstał spór między nimi o to, kto z nich ma uchodzić za
największego”. Łukasza 22,24. Ich myśli skupione były na tronie, koronie i chwale właśnie
wtedy, kiedy mieli przed sobą hańbę i udrękę Jezusa w Ogrójcu oraz pałac sądu i krzyż
Golgoty. To pycha ich serc i pragnienie ziemskiej chwały kazały im uparcie trwać przy
fałszywych naukach owego czasu i nie zwrócić uwagi na słowa Zbawiciela, w których
określił prawdziwy charakter swojego królestwa i które mówiły o Jego cierpieniu oraz
śmierci. Skutkiem tych błędów była ciężka, ale konieczna próba, przez którą musieli
przejść. Choć uczniowie niewłaściwie zrozumieli sens głoszonego przez siebie poselstwa,
choć nie spełniły się ich oczekiwania, głosili jednak ostrzeżenie dane im przez Boga i Pan
im powierzył zadanie rozgłoszenia wśród wszystkich narodów radosnej nowiny o
231